Język postępowania: polski(2023/C 296/20)
(Dz.U.UE C z dnia 21 sierpnia 2023 r.)
Sąd odsyłający
Sąd Okręgowy w Warszawie
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: AJ
Strona pozwana: Bank BPH S.A.
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich 1 oraz zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą konsument nie może skutecznie wystąpić do sądu z roszczeniem o ustalenie, że zawarta przez niego umowa zawiera niewiążące go warunki umowne lub że umowa ta jest w całości nieważna?
2) Czy art. 4 ust. 2 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że wymóg sporządzenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem jest spełniony w stosunku do umowy kredytu powiązanego z kursem waluty obcej, kiedy bank przedstawił kredytobiorcy:
- historyczny wykres kursu tej waluty obcej do waluty krajowej wskazujący, że w ciągu kilku lat kurs ten zmienił się o kilkadziesiąt procent,
- symulację wskazującą wpływ wzrostu kursu waluty obcej o kilkadziesiąt procent dla wysokości rat kredytu?
3) Czy art. 4 ust. 2 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że wymóg sporządzenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem powinien być analizowany w stosunku do modelu przeciętnego konsumenta, czy też należy uwzględnić indywidualną sytuację i cechy konsumenta w dacie zawarcia umowy, w tym w szczególności jego wiedzę, wykształcenie i doświadczenie?
4) Czy art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że warunek umowy przewidujący, że wysokość stosowanej przez bank marży stanowi średnią arytmetyczną marż stosowanych przez kilka innych, konkretnie wskazanych banków komercyjnych, jest sprzeczny z wymogami dobrej wiary i powoduje znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta?
5) Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą sąd krajowy może uznać, że konsumenta nie wiąże jedynie nieuczciwy element warunku umowy (przewidujący zmodyfikowanie kursu średniego Narodowego Banku Polskiego o marżę spreadową), który nie stanowi osobnego zobowiązania umownego, natomiast wiąże go pozostała część tego warunku umownego?
6) Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że spoczywający na sądzie krajowym obowiązek poinformowania konsumenta o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą stwierdzenie nieważności umowy obejmuje tylko roszczenia restytucyjne wynikające z nieważności umowy czy wszelkie hipotetyczne konsekwencje prawne (nawet wątpliwe, dyskusyjne lub mało prawdopodobne), jakie mogą być skutkiem nieważności umowy?
