[Odesłanie prejudycjalne - Polityka migracyjna - Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi - Dyrektywa 2003/109/WE - Artykuł 9 ust. 4 akapit drugi, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 4 akapit drugi, art. 19 ust. 2 i art. 22 - Prawo obywateli państw trzecich do uzyskania statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim - Wydanie przez pierwsze państwo członkowskie "zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE" z nieograniczonym okresem ważności - Obywatel państwa trzeciego nieobecny na terytorium pierwszego państwa członkowskiego przez okres przekraczający sześć lat - Konsekwencja w postaci utraty statusu rezydenta długoterminowego - Wniosek o odnowienie dokumentu pobytowego wydanego przez drugie państwo członkowskie na mocy przepisów rozdziału III dyrektywy 2003/109/WE - Oddalenie wniosku przez drugie państwo członkowskie z powodu utraty tego statusu - Przesłanki]Język postępowania: niemiecki
(2023/C 286/07)
(Dz.U.UE C z dnia 14 sierpnia 2023 r.)
Sądy odsyłające
Hessischer Verwaltungsgerichtshof, Verwaltungsgericht Darmstadt
Strony w postępowaniu głównym
Strony skarżące: TE, RU, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego TE (C-829/21), EF (C-129/22)
Strony przeciwne: Stadt Frankfurt am Main (C-829/21), Stadt Offenbach am Main (C-129/22)
Sentencja
1) Dyrektywę Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącą statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/51/UE z dnia 11 maja 2011 r., w szczególności jej art. 22 ust. 1 lit. b),
należy interpretować w ten sposób, że:
państwo członkowskie może odmówić odnowienia zezwolenia na pobyt, które wydało obywatelowi państwa trzeciego na podstawie przepisów rozdziału III tej zmienionej dyrektywy, w związku z przesłanką, wykazaną w art. 9 ust. 4 akapit drugi wspomnianej zmienionej dyrektywy, zgodnie z którą, w związku z nieobecnością na terytorium państwa członkowskiego, które przyznało takiemu obywatelowi status rezydenta długoterminowego, przez okres przekraczający sześć lat, w sytuacji gdy to ostatnie państwo członkowskie nie skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 9 ust. 4 akapit trzeci tej zmienionej dyrektywy, obywatel ten utracił ten status w tym samym państwie członkowskim, pod warunkiem że termin sześciu lat upłynął najpóźniej w dniu złożenia wniosku o odnowienie rzeczonego zezwolenia i że obywatel ten został uprzednio wezwany do przedstawienia dowodu ewentualnej obecności na wspomnianym terytorium, w trakcie biegu tego terminu.
2) Artykuł 9 ust. 4 akapit drugi i art. 22 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2003/109, zmienionej dyrektywą 2011/51, należy interpretować w ten sposób, że:
drugie państwo członkowskie, które wdraża te przepisy w dwóch odrębnych przepisach, dokonuje prawidłowej ich transpozycji do prawa krajowego, w sytuacji gdy pierwszy przepis powtarza przesłankę utraty statusu rezydenta długoterminowego przewidzianą w art. 9 ust. 4 akapit drugi tej zmienionej dyrektywy, a drugi przepis przewiduje, że zezwolenie na pobyt na podstawie przepisów rozdziału III wspomnianej zmienionej dyrektywy powinno zostać cofnięte, jeżeli dany obywatel państwa trzeciego utracił status rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które je wydało, przy czym przepis ten nie zawiera konkretnego odniesienia do jednej z przesłanek utraty wspomnianego statusu określonych w art. 9 tej samej zmienionej dyrektywy.
3) Artykuł 15 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2003/109, zmienionej dyrektywą 2011/51,
należy interpretować w ten sposób, że:
państwo członkowskie, w którym obywatel państwa trzeciego złożył wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt na podstawie przepisów rozdziału III tej zmienionej dyrektywy lub o odnowienie takiego zezwolenia, nie może oddalić tego wniosku z tego powodu, że obywatel ten nie dołączył do swojego wniosku dokumentów potwierdzających, że posiada odpowiednie warunki mieszkaniowe, jeżeli to państwo członkowskie nie wdrożyło tego przepisu.
