Język postępowania: niemiecki(2023/C 261/55)
(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Red Bull GmbH (Fuschl am See, Austria), Red Bull France SASU (Paryż, Francja), Red Bull Nederland BV (Amsterdam, Niderlandy) (pełnomocnicy: H. Wollmann, F. Urlesberger, J. Schindler i F. Dethmers, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie kontroli C(2023) 1689 final z dnia 8 marca 2023 r.;
- stwierdzenie nieważności wszelkich środków zarządzonych przez Komisję w ramach kontroli; w szczególności, stwierdzenie niedopuszczalności dalszego prowadzenia kontroli i nakazanie Komisji zwrotu wszystkich kopii dokumentów sporządzonych i przejętych przez ten organ w ramach kontroli; oraz
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżące podnoszą pięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy: oczywiście bezzasadny charakter decyzji w sprawie kontroli
Należy stwierdzić nieważność art. 1 decyzji w sprawie kontroli ze względu na to, że zawarte w nim zarzuty są oczywiście bezzasadne. Nawet przy założeniu, że przyjęte przez Komisję okoliczności faktyczne są poprawne (quod non), nie stanowią one naruszenia art. 101 lub 102 TFUE na podstawie utrwalonego orzecznictwa Trybunału, własnych wytycznych Komisji i publicznie dostępnych informacji, którymi Komisja dysponowała przed wydaniem decyzji w sprawie kontroli.
2. Zarzut drugi: brak wystarczających poszlak do wydania decyzji w sprawie kontroli
W chwili wydania decyzji Komisja najwyraźniej nie dysponowała w odniesieniu do praktyk antykonkurencyjnych poszlakami wystarczającymi do tego, by uzasadnić kontrolę.
3. Zarzut trzeci: brak uzasadnienia i nieokreśloność decyzji w sprawie kontroli
Należy stwierdzić nieważność art. 1 decyzji w sprawie kontroli ze względu na to, że nie jest on wystarczająco uzasadniony i zawiera nieskończenie szeroki i niekonkretny opis przedmiotu kontroli, który nie pozwala skarżącym na jednoznaczne stwierdzenie zakresu ich obowiązku współpracy podczas kontroli.
4. Zarzut czwarty: naruszenie zasady proporcjonalności
Należy stwierdzić nieważność art. 1 decyzji w sprawie kontroli i innych związanych z nią decyzji wydanych przez Komisję w trakcie kontroli ze względu na naruszenie zasady proporcjonalności. Odnosi się to w szczególności do nakazanego przez Komisję dalszego prowadzenia przez czas nieokreślony kontroli w pomieszczeniach strony pozwanej w Brukseli, co stanowi nadmierne naruszenie praw skarżących.
5. Zarzut piąty: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych i prawa do obrony
Komisja nie zadbała o to, by właściwe władze austriackie dysponowały wszelkimi środkami umożliwiającymi wykonywanie przysługujących im uprawnień kontrolnych w zakresie przestrzegania praw podstawowych skarżących w trakcie kontroli. W ten sposób Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne i naruszyła prawo skarżących do obrony. Ponadto Komisja naruszyła prawo skarżących do korzystania z pomocy adwokata chronione na mocy karty praw podstawowych.
