Język postępowania: angielski(2023/C 189/45)
(Dz.U.UE C z dnia 30 maja 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Magistrats européens pour la démocratie et les libertés (Medel) (Strasburg, Francja), International Association of Judges (Rzym, Włochy), Association of European Administrative Judges (Trewir, Niemcy), Stichting Rechters voor Rechters (Haga, Niderlandy) (przedstawiciele: C. Zatschler, SC, E. Egan McGrath, barrister at law, A. Bateman I M. Delargy, solicitors)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności umowy w sprawie finansowania zawartej między Komisją a Rzeczpospolitą Polską zgodnie z art. 23 ust. 1 rozporządzenia 2021/241 i datowanej na dzień 24 sierpnia 2022 r.;
- stwierdzenie nieważności umowy pożyczki zawartej między Komisją a Rzeczpospolitą Polską zgodnie z art. 15 ust. 2 rozporządzenia 2021/241 i datowanej na dzień 24 sierpnia 2022 r.; oraz
- nakazanie Komisji pokrycia własnych kosztów i kosztów strony skarżącej.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 czerwca 2022 r. w sprawie zatwierdzenia oceny planu odbudowy i zwiększania odporności Polski (zwana dalej "decyzją wykonawczą Rady"), na podstawie której Komisja zawarła wyżej wymienione umowy w sprawie finansowania i pożyczki (zwane dalej "spornymi umowami w sprawie finansowania i pożyczki"), jest nieważna z tego powodu, że Rada nie poszanowała orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wypływającego w wyroku z dnia 19 listopada 2019 r., A.K. i in. (Niezależność Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego) (C-585/18, C-624/18 i C-625/18, EU:C:2019:982), wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Polska (System odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów) (C-791/19, EU:C:2021:596), postanowieniu z dnia 8 kwietnia 2020 r., Komisja/Polska (C-791/19 R, EU:C:2020:277) oraz postanowieniu wiceprezesa Trybunału z dnia 14 lipca 2021 r., Komisja/Polska (C-204/21 R, EU:C:2021:593) i naruszyła art. 2 i art. 13 ust. 2 TUE.
Strona skarżąca podnosi ponadto w ramach tego zarzutu, że Rada przekroczyła swoje kompetencje w zakresie, w jakim dążyła do określenia, w jaki sposób Polska powinna zastosować się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego (zwanej dalej "Izbą Dyscyplinarną").
2. Zarzut drugi, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja wykonawcza Rady jest nieważna z powodu naruszenia przez Radę art. 2 i 19 ust. 1 TUE oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą praw podstawowych"), zgodnie z ich wiążącą wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości.
Na poparcie tego zarzutu strona skarżąca podnosi, że kamienie milowe, na których opiera się decyzja wykonawcza Rady, naruszają art. 2 i 19 ust. 1 TUE oraz art. 47 karty, ponieważ:
- nadają orzeczeniom Izby Dyscyplinarnej skutki prawne, zamiast uznać je za nieważne,
- nakładają na sędziów dotkniętych bezprawnymi orzeczeniami Izby Dyscyplinarnej dodatkowe obciążenia proceduralne, wprowadzają niejasność i opóźnienia, gdyż zobowiązują ich do zainicjowania nowego postępowania przed nowo utworzoną izbą Sądu Najwyższego w celu odzyskania dobrego imienia; oraz
- nie przewidują nawet, że sędziowie ci zostaną, przynajmniej tymczasowo, przywróceni do orzekania w oczekiwaniu na wynik ewentualnego ponownego rozpoznania ich sprawy.
3. Zarzut trzeci, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja wykonawcza Rady jest nieważna, ponieważ kamienie milowe F1G, F2G i F3G przewidziane w decyzji wykonawczej Rady są niewystarczające do przywrócenia skutecznej ochrony sądowej w Polsce, która jest warunkiem wstępnym funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej. Strona skarżąca twierdzi, że decyzja wykonawcza Rady narusza w związku z tym art. 20 ust. 5 lit. e) i art. 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/241 z dnia 12 lutego 2021 r. ustanawiającego Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (Dz.U. 2021, L 57, s. 17; sprostowanie Dz.U. 2021, L 410, s. 197), a także art. 325 TFUE, które wymagają skutecznych i skutecznych kontroli wewnętrznych.
4. Zarzut czwarty, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja wykonawcza Rady jest nieważna, ponieważ Rada naruszyła prawo lub popełniła oczywiste błędy w ocenie przy stosowaniu art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) 2021/241, zatwierdzając kamienie milowe jako "adekwatne ustalenia" pozwalające na zapobieganie korupcji w Polsce, a także jej wykrywanie i eliminowanie.
5. Zarzut piąty, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja wykonawcza Rady jest nieważna, ponieważ Rada nie uzasadniła odpowiednio zaskarżonej decyzji, przez co naruszyła art. 296 TFUE, art. 41 karty praw podstawowych oraz zasady prawa Unii.
6. Zarzut szósty dotyczący tego, że zawarte przez Komisję sporne umowy w sprawie finansowania i pożyczki wykraczają poza uprawnienia przyznane Komisji na mocy decyzji wykonawczej Rady i rozporządzenia (UE) 2021/241, a tym samym naruszają prawo Unii, ponieważ art. 6 ust. 5 i art. 18 ust. 1 umowy w sprawie finansowania oraz art. 7 ust. 5 i art. 28 ust. 1 umowy pożyczki przewidują możliwość wypłaty finansowania nawet bez poszanowania kamieni milowych w dziedzinie praworządności F1G, F2G i F3G, przewidzianych w decyzji wykonawczej Rady.
