Język postępowania: włoski(2023/C 179/84)
(Dz.U.UE C z dnia 22 maja 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Anna Nardi (Neapol, Włochy) (przedstawiciel: M. De Siena, avvocata)
Strona pozwana: Europejski Bank Centralny
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- ustalenie i stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Europejskiego Banku Centralnego (EBC), reprezentowanego przez jego prezes Christine Lagarde:
a) ze względu na wywołanie spadku wartości należących do skarżącej finansowych instrumentów właścicielskich o nazwie SI FTSE.COPERP, udokumentowanych i opisanych w skardze po raz pierwszy w pkt 2 jej sekcji zatytułowanej "Okoliczności faktyczne", co doprowadziło do odnotowania przez nią straty wynoszącej 626 134,29 EUR, odpowiadającej 81,54 % całkowitej wartości zainwestowanego kapitału równej 767 856,16 EUR, w związku z tym, że w dniu 12 marca 2020 r. Christine Lagarde, jako prezes EBC, wypowiadając słynne zdanie: "Nie jesteśmy tu po to, aby ograniczać spready, nie jest to zadaniem EBC", doprowadziła do znacznego spadku wartości papierów wartościowych na wszystkich giełdach świata, a na giełdzie w Mediolanie - do spadku o 16,92 %, co stanowi bezprecedensowy odsetek w historii tej instytucji; poprzez wspomniane zdanie wypowiedziane na konferencji prasowej oświadczyła ona całemu światu, że EBC nie będzie już wspierał wartości papierów wartościowych emitowanych przez kraje znajdujące się w trudnej sytuacji, a tym samym zakomunikowała całkowitą zmianę kierunku polityki pieniężnej przyjętego przez EBC w czasie, gdy przewodniczył mu poprzedni prezes, którego kadencja zakończyła się w listopadzie 2019 r.;
b) ze względu na to, że poprzez takie zachowanie i w wyniku wspomnianego wyżej drastycznego spadku indeksu giełdy w Mediolanie spowodował obniżenie wartości majątku skarżącej;
c) ze względu na wyrządzenie skarżącej szkody majątkowej wynoszącej 626 134,29 EUR w zakresie damnum emergens oraz 912 673,83 EUR w zakresie lucrum cessans;
d) ze względu na wyrządzenie w ten sposób skarżącej szkody majątkowej w łącznej wysokości 1 538 808,12 EUR;
e) ze względu na spowodowanie szkody niemajątkowej związanej z cierpieniem psychicznym skarżącej i jej rodziny oraz z naruszeniem jej czci, dobrego imienia oraz tożsamości osobistej i zawodowej; wysokość owej szkody niemajątkowej oszacowano na 500 000,00 EUR;
f) ze względu na spowodowanie szkody polegającej na utracie szansy;
- zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, naprawienia szkody majątkowej, obejmującej damnum emergens i lucrum cessans, wyżej wymienionej szkody niemajątkowej oraz szkody polegającej na utracie szansy, których wysokość oszacowano według kryteriów wskazanych w odpowiednich sekcjach i punktach skargi, poprzez zapłatę skarżącej następujących kwot:
1) 1 538 808,12 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej;
2) 500 000,00 EUR tytułem naprawienia szkody niemajątkowej;
3) a w związku z tym - zasądzenie zapłaty łącznej kwoty 2 038 808,12 EUR;
- tytułem żądania ewentualnego - zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, w odniesieniu do wyżej wymienionych poszczególnych rodzajów szkody, zapłaty kwot w innej wysokości, które zostaną ustalone w toku postępowania, w zakresie uznanym za słuszny, w tym przy pomocy opinii biegłego zarządzonej przez Sąd zgodnie z art. 70 regulaminu postępowania przed Sądem;
- zasądzenie zapłaty kwoty ustalonej przez Sąd na zasadzie słuszności - tytułem odszkodowania za utratę szansy;
- zasądzenie zapłaty odsetek za zwłokę naliczanych od dnia 12 marca 2020 r., to jest od dnia zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, do dnia rzeczywistej zapłaty odszkodowania;
- obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczy odpowiedzialności EBC na podstawie art. 340 akapit trzeci TFUE i art. 2043 Codice Civile (włoskiego kodeksu cywilnego) za poniesioną przez skarżącą szkodę majątkową i niemajątkową. W zarzucie tym wskazuje ona wysokość poniesionej szkody.
2. Zarzut drugi dotyczy opisu szkody majątkowej, szkody niemajątkowej i szkody polegającej na utracie szansy, które skarżąca, jak twierdzi, poniosła. W zarzucie tym wyjaśnia ona zasady zastosowane w celu ustalenia ich wysokości.
3. Zarzut trzeci dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii, w szczególności w wyrokach: z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja (C-650/19 P, EU:C:2021:879); z dnia 9 lutego 2022 r., QI i in./Komisja i EBC (T-868/16, EU:T:2022:58); z dnia 21 stycznia 2014 r., Klein/Komisja (T-309/10, EU:T:2014:19).
Skarżąca przedstawia przesłanki konieczne do powstania odpowiedzialności pozaumownej instytucji Unii względem obywatela Unii i podnosi, że przesłanki te są spełnione - w oparciu o załączoną do skargi opinię biegłego, w której ten również stwierdził ich spełnienie - porównując przepisy Unii dotyczące EBC, jego organów i zadań.
Skarżąca wskazuje na naruszenia przepisów prawa pierwotnego i wtórnego Unii, jakich miał dopuścić się EBC, a także na naruszenia i nadużycie uprawnień, jakich miała się dopuścić prezes EBC.
Skarżąca podnosi, że w dniu 12 marca 2020 r. EBC, w osobie jego prezes, dopuścił się naruszenia art. 127 TFUE, zawartego w jego rozdziale 2, zatytułowanym "Polityka pieniężna", art. 3, 10, 11, 12, 13 i 38 statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, a także art. 17 pkt 17.2 i 17.3 regulaminu przyjętego decyzją EBC z dnia 19 lutego 2004 r. 1
4. Zarzut czwarty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia poniesionej przez skarżącą szkody majątkowej (damnum emergens i lucrum cessans).
5. Zarzut piąty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia szkody związanej z cierpieniem psychicznym i naruszeniem dobrego imienia oraz tożsamości osobistej i zawodowej.
6. Zarzut szósty dotyczy wyjaśnienia, uzasadnienia i udowodnienia - w drodze domniemania oraz w drodze obliczenia prawdopodobieństwa - szkody polegającej na utracie szansy, której wysokość, zgodnie z żądaniem skarżącej, należy ustalić na zasadzie słuszności.
7. Zarzut siódmy dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii dotyczącym szkód niemajątkowych wyrządzanych obywatelom Unii przez jej instytucje, w szczególności w wyroku z dnia 12 września 2007 r., Combescot/Komisja (T-250/04, EU:T:2007:262).
