[Sprawa C-565/21 1 , Caixabank (Prowizja za udzielenie kredytu)] [Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuły 3, 4 i 5 - Umowy zawierane z konsumentami - Kredyty hipoteczne - Nieuczciwe warunki umowne - Warunek dotyczący prowizji za udzielenie kredytu - Żądanie stwierdzenia nieważności tego warunku i zwrotu kwoty zapłaconej z tego tytułu - Prosty i zrozumiały język, w jakim zostały wyrażone warunki - Istnienie szczególnego ustawodawstwa krajowego]Język postępowania: hiszpański
(2023/C 164/13)
(Dz.U.UE C z dnia 8 maja 2023 r.)
Sąd odsyłający
Tribunal Supremo
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca skargę kasacyjną: Caixabank SA
Druga strona postępowania kasacyjnego: X
Sentencja
1) Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich
należy interpretować w ten sposób, że:
stoi on na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, w którym, mając na względzie uregulowania krajowe przewidujące, że prowizja za udzielenie kredytu jest wynagrodzeniem za usługi związane z oceną, udzieleniem pożyczki lub kredytu hipotecznego lub zarządzaniem pożyczką lub kredytem hipotecznym bądź za inne podobne usługi, uznaje się, iż warunek, w którym została przewidziana taka prowizja, wchodzi w zakres wyrażenia "główny przedmiot umowy" w rozumieniu tego przepisu, ponieważ prowizja ta jest jednym z głównych składników ceny.
2) Artykuł 5 dyrektywy 93/13
należy interpretować w ten sposób, że:
do celów dokonania oceny prostoty i zrozumiałości warunku umownego przewidującego zapłatę przez kredytobiorcę prowizji za udzielenie kredytu właściwy sąd ma obowiązek sprawdzić w świetle całokształtu istotnych okoliczności faktycznych, czy kredytobiorca miał możliwość oszacować wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne, zrozumieć charakter usług świadczonych w zamian za koszty przewidziane we wspomnianym warunku i sprawdzić, czy nie dochodzi do nakładania się kosztów lub usług, za które koszty te stanowią wynagrodzenie.
3) Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi on na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, w którym uznano, iż warunek umowny przewidujący zgodnie z odpowiednimi uregulowaniami krajowymi zapłatę przez kredytobiorcę prowizji za udzielenie kredytu mającej na celu wynagrodzenie za usługi związane z oceną, sporządzeniem i zindywidualizowanym rozpatrzeniem wniosku o pożyczkę lub kredyt hipoteczny może w danym przypadku nie powodować znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, pod warunkiem że ewentualne istnienie takiej nierównowagi będzie przedmiotem skutecznej kontroli właściwego sądu zgodnie z kryteriami wywiedzionymi z orzecznictwa Trybunału.
