Język postępowania: angielski(2023/C 15/24)
(Dz.U.UE C z dnia 16 stycznia 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiejds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf, D. Gaja, V. Ruzek, E. Markakis, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Nowhere Co. Ltd
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku w sprawie T-281/21 w całości;
- oddalenie w całości skargi wniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej w sprawie R 2474/2017-2;
- obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez EUIPO w ramach postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania EUIPO podnosi jeden zarzut, a mianowicie naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 1 w zakresie, w jakim Sąd orzekł w zaskarżonym wyroku, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić wcześniejsze brytyjskie niezarejestrowane prawa, na które powołano się w celu uzasadnienia sprzeciwu i to pomimo faktu, że zaskarżona decyzja została wydana w chwili, kiedy Zjednoczone Królestwo nie było już państwem członkowskim Unii Europejskiej, a okres przejściowy przewidziany w umowie o wystąpieniu 2 upłynął. Odwołanie dotyczy zatem kwestii istotnej dla poszanowania jedności, spójności i rozwoju prawa Unii.
Sąd niesłusznie uznał, że jedyną datą istotną dla oceny sprzeciwu jest data spornego zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji, w zakresie w jakim:
i) pomylił kwestię ustalenia prawa mającego zastosowanie ratione temporis do niniejszej sprawy z kwestią merytoryczną dotyczącą wymogu, aby wcześniejsze prawo było ważne w chwili, w której EUIPO wydaje ostateczną decyzję w przedmiocie sprzeciwu;
ii) oparł się na swoim orzecznictwie, które jest błędne, a w każdym razie nie ma zastosowania do sprawy;
iii) wyciągnął błędny pod względem prawny wniosek z braku w umowie o wystąpieniu postanowień dotyczących wniesionych przed końcem okresu przejściowego sprzeciwów od zgłoszeń unijnych znaków towarowych do rejestracji;
iv) nie uwzględnił orzecznictwa Trybunału dotyczącego różnicy między postępowaniem o stwierdzenie naruszenia a postępowaniem administracyjnym / rejestracyjnym, a w konsekwencji błędnie orzekł, że:
a) istniała kolizja między zgłoszeniem zaskarżonego unijnego znaku towarowego a wcześniejszymi brytyjskimi prawami w okresie od tego zgłoszenia do końca okresu przejściowego;
b) skarżąca w pierwszej instancji miała po upływie okresu przejściowego interes prawny w tym, aby jej sprzeciw został uwzględniony,
v) zlekceważył wolę prawodawcy unijnego i zasadę terytorialności praw własności intelektualnej, gdy orzekł, iż ewentualne przekształcenie zgłoszenia spornego unijnego znaku towarowego w krajowy znak towarowy, którego zakres ochrony byłby identyczny co zakres ochrony tego zgłoszenia w razie rejestracji, był bez znaczenia dla:
a) interesu skarżącej w pierwszej instancji w uwzględnieniu sprzeciwu; i
b) istnienia kolizji między wcześniejszymi brytyjskimi prawami a spornym zgłoszeniem unijnego znaku towarowego;
vi) nie oddał pełnej wagi brzmienia, to jest gramatyki i składni, przepisu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, kontekstu zasad 19 ust. 2 lit. d) i 20 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 dotyczących faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie wcześniejszych praw 3 , kontekstu art. 42 rozporządzenia nr 207/2009 dotyczącego ochrony przez używanie oraz, w szczególności, celów art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, a także podstawowego założenia postępowania w sprawie sprzeciwu, jakim jest ochrona interesów właścicieli wcześniejszych praw poprzez ochronę podstawowej funkcji tych praw przed kolizjami z późniejszymi unijnymi znakami towarowymi w razie zarejestrowania tych ostatnich.
