Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 1 w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.JEDNOLITY DOKUMENT
"Mèli Kioooùpi/Meli Kissouri"
Nr UE: PDO-GR-02827 - 19.1.2022
ChNP (X) ChOG ()
1. Nazwa lub nazwy
"MeXi Kioooùpi/Meli Kissouri"
2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie
Grecja
3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego
3.1. Typ produktu
Klasa 1.4. Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.)
3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1
"MeXi Kioooùpi/Meli Kissouri" to miód kwiatowy, miód wrzosowy produkowany w regionie Karistii przez pszczoły zbierające nektar wrzosu pospolitego (Erica manipuliflora i Erica verticillata), który rośnie w tym regionie. Jest wprowadzany do obrotu w postaci płynnej lub skrystalizowanej.
Miód "MeXi Kioooupi/Meli Kissouri" posiada następujące właściwości:
- Zawartość wilgoci < 19 %
- Aktywność diastazy (skala Schade) > 9
- Przewodność elektryczna < 0,8 mS/cm
- Wolna kwasowość < 40 meq/kg
- Zawartość HMF < 30 mg/kg
- Zawartość sacharozy < 0,2 %
- Zawartość glukozy i fruktozy > 70 %. Łączna zawartość tych dwóch cukrów może w niektórych przypadkach przekroczyć 90 %.
Właściwości organoleptyczne
Smak jest lekko gorzki, barwa ciemna z czerwono-miedzianymi odcieniami, a zapach jest silny i długo się utrzymuje.
Pozostaje w stanie płynnym przez krótki czas, przez okres 1-3 miesięcy. Następnie krystalizuje się (ze względu na wysoką zawartość glukozy), a powstałe kryształy są stosunkowo duże i można je wyczuć w ustach podczas spożywania miodu.
Właściwości melisopalinologiczne
Głównym rodzajem pyłku obecnego w "MeXi Kioooùpi/Meli Kissouri" jest pyłek wrzosów (Erica manipuliflora i Erica verticillata). Pyłek wrzosów stanowi ponad 65 % pyłku roślin nektarodajnych obecnego w "MèXi Kioooupi/Meli Kissouri".
Pozostały pyłek pochodzi z lokalnych dziko rosnących roślin zielnych i półkrzewów - miód nie zawiera pyłku gatunków uprawnych, ponieważ skala działalności rolniczej jest w tym obszarze bardzo niewielka.
3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)
Podczas zbierania miodu "MeXi Kioooupi/Meli Kissouri" pszczelarze pozostawiają w ulach wystarczającą ilość miodu, aby pszczoły mogły się nim wyżywić przez zimę i aby nie było potrzeby sztucznego karmienia.
3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym
Wszystkie etapy produkcji mają miejsce na określonym obszarze geograficznym. Po zebraniu miodu tymiankowego przenosi się ule na wysoko położone obszary góry Ochi (powyżej 600 metrów n.p.m.). Na tej wysokości - pod warunkiem wystąpienia letnich opadów deszczu - rozpoczyna się kwitnienie wrzosu. Od tego momentu do grudnia pszczelarze stopniowo przenoszą swoje ule z wysoko położonych obszarów na obszary nizinne (do poziomu morza), podążając za kwitnieniem wrzosu. Proces ten kończy się na początku grudnia, blisko poziomu morza. W ten sposób pszczelarze wykorzystują fakt, że wrzos kwitnie stopniowo, i zbierają miód ze swoich uli w odstępach czasu.
Ekstrakcję miodu przeprowadza się w obiektach znajdujących się na określonym obszarze, które są odpowiednio wyposażone do produkcji miodu (obejmującej zbieranie, odwirowywanie, sortowanie, przechowywanie w zbiornikach).
3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa -
3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa -
4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego
Wnioskuje się o ochronę nazwy "MèXi Kioooupi/Meli Kissouri" w odniesieniu do całej gminy Karistos (określonej zgodnie z programem Kallikratis), obejmującej jednostki gminne Karistos, Kafireas, Marmari i Styra w ramach jednostki regionalnej Eubea. Obszar ten rozciąga się do południowego końca wyspy Eubea i graniczy z zatoką Eubejską Południową od zachodu i Morzem Egejskim od wschodu.
5. Związek z obszarem geograficznym
Szczególne właściwości miodu "MeXi Kioooupi/Meli Kissouri" wynikają głównie z czynników naturalnych i ludzkich występujących w obszarze geograficznym, w którym jest produkowany.
Określony obszar geograficzny znajduje się na południowym krańcu Eubei i obejmuje około 670 km2. Jest to wyjątkowy, odizolowany obszar o różnorodnym krajobrazie i różnorodnych mikroklimatach. Znaczna część określonego obszaru (około 30 000 ha) znajduje się w wykazie obszarów greckich należących do europejskiej sieci ekologicznej Natura 2000 i jest obszarem o statusie OSO (obszar specjalnej ochrony) i SOO (specjalny obszar ochrony).
Nad obszarem dominuje góra Ochi, a jej najwyższe szczyty to Profitis Ilias (1 398 n.p.m.) i Giouda (1 386 n.p.m.). Od tych szczytów biegną granie z występami i formacjami skalnymi, które rozciągają się:
a) na północny wschód i wschód w dół do Morza Egejskiego, ze stromymi zboczami, oraz
b) na południe i południowy wschód, z bardziej łagodnym terenem, w dół do zatoki Eubejskiej Południowej.
Obecność góry Ochi przyczynia się do wytworzenia specyficznego klimatu, który różni się od klimatu panującego na pozostałej części wyspy. W szczególności zróżnicowanie terenu spowodowane obecnością tej góry wywołuje znaczne różnice, jeżeli chodzi o mikroklimat i roślinność. Klimat panujący na nizinach jest bardzo odmienny od klimatu w obszarach górskich. Dokładniej rzecz ujmując, poziom opadów deszczu jest bezpośrednio powiązany z ukształtowaniem terenu i wiatrami wiejącymi znad północnowschodniej części Morza Egejskiego. Oznacza to, że po stronie północnowschodniej i na większych wysokościach występują większe opady deszczu niż, odpowiednio, po stronie południowozachodniej i na nizinach. W rezultacie część północnowschodnia jest bardziej zalesiona niż południowozachodnia.
Roślinność obszaru składa się z krzewów i drzew śródziemnomorskich oraz wielu pospolitych greckich roślin, a także gatunków endemicznych dla Eubei lub Karistii. Najbardziej rozległym typem siedliska wymienionym w dyrektywie 92/43 jest Sarcopoterium spinosum phryganas (kod 5420). Obejmuje ono około 30 % określonego obszaru, a wrzosy (Erica manipuliflora i Erica verticillata) tworzą jeden z rodzajów występujących tam garigów.
Kwitnienie wrzosu rozpoczyna się na wyższych wysokościach (tj. około 1 000 m n.p.m.) i kończy się na obszarach znajdujących się na poziomie morza. Kępy wrzosu rosną na różnych glebach, w tym na glebach o niskiej jakości, co ilustruje, jak pożyteczne są na obszarach, które były okresowo niszczone przez pożary lub nadmierny wypas.
Wrzosy rosnące na wyższych wysokościach zaczynają kwitnąć z pierwszymi deszczami, które występują w drugiej połowie lata. Następnie kwitną wrzosy na nizinach, po pierwszych jesiennych deszczach.
W takim środowisku naturalnym lokalni pszczelarze wykonują swoją pracę, kontynuując odwieczną tradycję. Współczesne pszczelarstwo zapoczątkował Dimitrios Rigas w 1910 r. i od jego imienia nazwano stowarzyszenie pszczelarzy w Karistos.
Produkcja miodu odbywa się zazwyczaj na niewielką skalę, na potrzeby uzyskania dodatkowego dochodu. Lokalne praktyki pszczelarskie obejmują następujące elementy:
- Większość uli jest wykonana z drewna.
- Ule przenosi się z obszarów wysoko położonych na niziny, aby jak najlepiej spożytkować fakt, że wrzosy rozkwitają stopniowo, co pozwala w pełni wykorzystać potencjał pszczelarski tego obszaru.
- W okresie produkcji miodu pszczoły nie są sztucznie karmione.
- Pod koniec zbiorów pozostawia się trochę miodu, aby kolonia pszczół mogła się nim żywić zimą, dzięki czemu wiosną pojawiają się liczne populacje pszczół.
- Odymianie przeprowadza się bardzo ostrożnie, a jako paliwo w podkurzaczach wykorzystuje się igły sosnowe. Dzięki temu powstaje chłodny i łagodny dym, który w żaden sposób nie zmienia właściwości miodu.
- Plastry miodu wyjmuje się za pomocą miotełek, noży lub szczotek.
- Miód odciąga się z ramki za pomocą odwirowywania, bez podgrzewania czy dekantacji i bez wywierania jakiegokolwiek nacisku.
- Podczas przetwarzania miodu jego temperatura w żadnym momencie nie przekracza 40 °C.
- Do produkcji wykorzystuje się lokalnie wyhodowane roje, które są przystosowane do tego regionu.
O szczególnym charakterze "MÈXi Kioooùpi/Meli Kissouri" świadczy:
- Mieszanka ziaren pyłku, w której dominuje pyłek Erica manipulflora (zazwyczaj 65-90 % całego pyłku), w której występują również pyłki roślin dziko rosnących i która nie zawiera pyłków gatunków uprawnych. Ta szczególna mieszanka pyłków powstaje w wyniku oddziaływania środowiska naturalnego i stosowania lokalnych praktyk pszczelarskich. W szczególności fakt, że w miodzie dominują pyłki wrzosów, wynika z obfitości tych roślin na tym obszarze. Ze względu na szczególne warunki geomorfologiczne i klimatyczne zakwit przebiega stopniowo wraz ze zmianą wysokości, w otoczeniu wielu innych roślin dziko rosnących. Pszczelarze wykorzystują to w jak największym stopniu, przenosząc swoje ule (wzdłuż całego zbocza góry Ochi, z wysoko położonych obszarów do obszarów położonych najniżej) zgodnie z kwitnieniem wrzosu. Dzięki temu miód zawiera wysoki odsetek pyłku wrzosów, a mieszaninę pyłków wzbogacają pyłki wielu dzikich gatunków z rodzin Fabaceae, Lamiaceae, Ephedraceae i Asteraceae, które występują na terenach porośniętych przez drzewa lub krzewy i na obszarach skalnych bądź kamienistych. Ponadto ze względu na szczególną geomorfologię obszaru i niską jakość gleby bardzo niewielką część terenu pokrywają uprawy, w związku z czym mieszanina pyłków nie zawiera pyłku pochodzącego z gatunków roślin uprawnych. Mieszanina pyłków w "Meli Kissouri", która powstaje w wyniku oddziaływania powyższych czynników, wpływa na właściwości organoleptyczne miodu. Dokładniej rzecz ujmując, jego charakterystyczna barwa (ciemna z czerwonymi odcieniami) wynika z faktu, że pyłek jest zbierany przez pszczoły jesie- nią, a nie wiosną. Powszechnie wiadomo, że jesienią ziarna pyłku są ciemniejsze, a wiosną jaśniejsze. Ponadto intensywny aromat i smak miodu przypisuje się wysokiemu odsetkowi pyłku wrzosów, który zawiera wiele różnych związków lotnych.
- Wyjątkowo niska zawartość sacharozy. Maksymalna zawartość sacharozy nie przekracza 0,2 % i, jak wynika z literatury, jest to mniej niż w przypadku jakiegokolwiek innego greckiego miodu wrzosowego. Ten niski poziom sacharozy wynika z czynnika ludzkiego, a w szczególności z lokalnych praktyk pszczelarskich. Jedną z fundamentalnych reguł jest niepodawanie pszczołom sztucznej karmy w okresie produkcji "MÈXi Kioooupi/Meli Kissouri", ponieważ zaspokajają wszystkie swoje potrzeby żywieniowe dzięki obfitości kwitnących wrzosów. Zimą pszczoły żywią się ostatnim miodem wrzosowym, który wyprodukowały w tym okresie i którego część pozostawia się w ulach.
"MćXi Kioooupi/Meli Kissouri" stanowi świadectwo wiedzy i doświadczenia zdobytego przez ostatnie 100 lat przez lokalnych pszczelarzy. Nauczyli się oni odczytywać szczególne warunki panujące na tym określonym obszarze geograficznym, różniące się w zależności od pory roku i położenia uli, i dzięki temu potrafią produkować miód z pyłku zebranego z wielu rodzajów kwiatów, a przede wszystkim z wrzosów.
Specyfika miodu "MeXi Kioooupi/Meli Kissouri", jego znaczna renoma i otrzymane nagrody wynikają ze wszystkich powyższych czynników. Sprzedaje się go pod tą nazwą od ponad 30 lat i często pojawiają się o nim wzmianki w różnych publikacjach.
Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu
http://www.minagric.gr/images/stories/docs/agrotis/POP-PGE/2021/meli_kissouri_pdo170523.pdf
