(C/2023/1433)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 18 grudnia 2023 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Deutsche Lufthansa AG (przedstawiciele: H.-J. Niemeyer, C. Wilken, J. Burger i C. Sielmann, Rechtsanwälte)
Pozostali uczestnicy postępowania: Ryanair DAC, Condor Flugdienst GmbH, Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska
Żądania wnoszącej odwołanie
- uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skarg wniesionych przez Ryanair w sprawie T-34/21 i przez Condor w sprawie T-87/21;
- obciążenie Ryanair i Condor na zasadzie odpowiedzialności solidarnej kosztami postępowania odwoławczego oraz obciążenie kosztami postępowania w pierwszej instancji - Ryanair w sprawie T-34/21 i Condor w sprawie T-87/21
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni pkt 49 lit. c) ram tymczasowych 1 nakładając na Komisję obowiązek dokonania oceny tego, czy dany beneficjent może pokryć znaczną część swojego zapotrzebowania na finansowanie na rynku, oraz pomijając orzecznictwo Trybunału w sprawie Tempus 2 , zważywszy, że Komisja Europejska nie była zobowiązana do poszukiwania i badania dodatkowych informacji na temat dostępności finansowania wnoszącej odwołanie w rozpatrywanym w tamtym wyroku okresie.
Zarzut drugi dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo, gdyż zastosował przy ocenie mechanizmu alternatywnego do mechanizmu podwyższania wynagrodzenia błędne kryterium prawne. Sąd pominął ogólne i łączne skutki dokapitalizo- wania i błędnie uznał, że mechanizm alternatywny musi zawsze zawierać dynamiczny element zachęty ex post. Ponieważ kwestie leżące u podstaw sporu dotyczą oceny mającej w przeważającej mierze ekonomiczny charakter, Sąd dopuścił się naruszenia zakresu uznania przysługującego Komisji i dokonał błędnej kwalifikacji prawnej przedstawionych okoliczności faktycznych.
Zarzut trzeci dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż Komisja nie miała prawa zaakceptować dla przekształcenia akcji ceny alternatywnej w stosunku do tej przewidzianej w pkt 67 ram tymczasowych. Sąd nie wziął pod uwagę szerokiego zakresu uznania, jakim dysponuje Komisja przy akceptowaniu alternatywnych metodologii, biorąc pod uwagę to, że przewidziany w pkt 67 ram tymczasowych kurs teoretyczny z wyłączeniem praw do subskrypcji (Theoretical Ex-Rights Price, TERP) nie miał zastosowania.
Zarzut czwarty dotyczy tego, iż Sąd przekroczył granice kontroli sądowej i popełnił błąd, uznając, że przy ocenie istnienia znaczącej siły rynkowej (pkt 72 ram tymczasowych) Komisja powinna była uwzględnić inne czynniki (np. udziały w rynku, częstotliwości przelotów) oraz że na podstawie zastosowanych przez nią kryteriów Komisja nie mogła zasadnie uznać, że spółka Deutsche Lufthansa AG nie posiadała znaczącej siły rynkowej w portach lotniczych w Dusseldorfie i Wiedniu.
Zarzut piąty dotyczy tego, że Sąd zastąpił ocenę Komisji własną oceną, uznając, że nie należy wykluczać konkurentów posiadających już bazy w portach lotniczych we Frankfurcie i Monachium z procedury odstąpienia przydziałów czasu na start lub lądowanie. Przy ocenie skutków tego odstąpienia dla zachowania skutecznej konkurencji Komisja zaprzeczyła swoim własnym ustaleniom w przedmiocie skuteczności zobowiązań dotyczących przydziałów czasu na start lub lądowanie.
Zarzut szósty dotyczy tego, że Sąd popełnił błąd stwierdzając, że Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia w odniesieniu do wynagrodzenia za pakiet zobowiązań dotyczących odstąpienia czasu na start lub lądowanie.
