Język postępowania: niemiecki(2023/C 121/11)
(Dz.U.UE C z dnia 3 kwietnia 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG i Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (przedstawiciele: adwokaci O. Duys i N. Tkatchenko)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszący odwołanie wnoszą o
- uchylenie zaskarżonego wyroku;
- stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 2 marca 2020 r., którym zastępca dyrektora generalnego ds. budżetu Komisji wezwała pierwszą skarżącą do zapłaty na rzecz Komisji kwoty 12 236 931,69 EUR;
- i w następstwie tego stwierdzenie, że Komisja powinna zaliczyć płatności dokonane przez Westfälische Drahtindustrie GmbH w okresie od 29 czerwca 2011 r. do 16 czerwca 2015 r. w wysokości 16 400 000 EUR wraz z odsetkami wyrównawczymi od tej kwoty w wysokości ogółem 1 420 610 EUR, a więc w sumie kwotę 17 820 610 EUR, na poczet grzywny nałożonej przez Sąd w sprawie Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T-393/10, EU:T EU:T:2015:515) ze skutkiem na dzień 15 lipca 2015 r., i że tym samym grzywna ta poprzez zapłatę w dniu 17 października 2019 r. w wysokości 18 149 636,24 EUR została już całkowicie uregulowana;
- zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz Westfälische Drahtindustrie GmbH kwoty 1 633 085,17 EUR wraz z odsetkami wyrównawczymi od dnia 17 października 2019 r. do zwrotu w całości należnej kwoty;
- posiłkowo - uchylenie wyroku oraz zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz trzech wnoszących odwołanie odszkodowania w wysokości 12 236 931,69 EUR w postaci potrącenia z kwotą żądaną przez Komisję od Westfälische Drahtindustrie GmbH pismem z dnia 2 marca 2020 r. w wysokości 12 236 931,36 EUR oraz zapłaty na rzecz Westfälische Drahtindustrie GmbH kwoty nadpłaconej w wysokości 1 633 085,17 EUR wraz z odsetkami wyrównawczymi od dnia 17 października 2019 r. do zwrotu w całości należnej kwoty;
- posiłkowo w stosunku do żądań zawartych w pkt 1-3 - przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
oraz w każdym wypadku
- obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz w postępowaniu odwoławczym.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnoszą trzy zarzuty na jego poparcie:
1. Zaskarżony wyrok narusza prawo Unii Europejskiej i jest sprzeczny w swoim uzasadnieniu. Co prawda również Sąd uznaje zasadniczą zmianę i zastąpienie grzywny nałożonej na wnoszących odwołanie przez Komisję w latach 2010/2011. Jednakże, pomimo jednoznaczności przeciwnej sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. oraz ustaleń w nim poczynionych przez Sąd, twierdzi on w zaskarżonym wyroku, że decyzja Komisji wydana niezgodnie z prawem w 2010/2011 r. i nałożona w niej niewłaściwa grzywna pozostały niezmienione i identyczne.
2. W zaskarżonym wyroku Sąd nie uwzględnił skutków prawnych wynikających z wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd naruszył zasadę, zgodnie z którą obowiązek usunięcia skutków wyroku, który powstał w momencie ogłoszenia wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., musi być realizowany przez instytucje unijne.
3. Zaskarżonym wyrokiem Sąd naruszył podstawowe prawo procesowe wnoszących odwołanie do skutecznej ochrony prawnej w postaci prawa do bycia wysłuchanym. Sąd oddalił wszystkie zarzuty z tych samych powodów, dla których grzywna zmieniona wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r. nie była nową grzywną. Rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku w zakresie charakteru prawnego grzywien budzi wątpliwości. Ponadto pomiędzy poszczególnymi zarzutami nie ma tak ścisłego związku, który uzasadniałby ich odrzucenie za pomocą jednego argumentu prawnego. Sąd powinien był raczej poddać wszystkie zarzuty niezależnej i starannej analizie. Nie można uznać, że Sąd w sposób wystarczający uzasadnił oddalenie wszystkich zarzutów w zaskarżonym wyroku.
