Język postępowania: francuski(2023/C 104/23)
(Dz.U.UE C z dnia 20 marca 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Thomas Heidmann (przedstawiciel: S. Manna, avocate)
Druga strona postępowania: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o uchylenie w całości postanowienia w sprawie T-586/22 wydanego w dniu 18 listopada 2022 r. ze względu na szereg naruszeń prawa popełnionych przez Sąd Unii Europejskiej.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczy błędu popełnionego przez Sąd Unii Europejskiej poprzez przeinaczenie zarzutów podniesionych przez T. Heidmanna. Sąd orzekł w przedmiocie jego sprawy tak, jakby T. Heidmann powoływał się na swobodę przepływu w Unii, podczas gdy jego skarga była oparta na prawie do zdrowia i do życia.
Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do przesłanki, zgodne z którą skutki zaskarżonego rozporządzenia mają dotyczyć bezpośrednio sytuacji prawnej skarżącego. Sąd orzekł, że zaskarżone rozporządzenia nie wywoływały skutku względem sytuacji prawnej skarżącego z tego względu, że ograniczały się do ustanowienia ram technicznych.
Choć rozporządzenie (UE) 2022/1034 ustanawia ramy techniczne, wywołuje bezpośrednio skutki względem sytuacji prawnej skarżącego i każdego obywatela Unii pragnącego korzystać z unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do przesłanki związanej z zakresem uznania przysługującego adresatom zaskarżonego aktu. Sąd orzekł, że zaskarżone rozporządzenia ograniczają się do ustanowienia ram technicznych, których stosowanie jest objęte zakresem uznania państw członkowskich, co stoi na przeszkodzie uznaniu, że owe rozporządzenia podlegają automatycznemu zastosowaniu.
Niemniej, w niniejszej sprawie chodzi o rozporządzenie o charakterze generalnym ustanawiające ramy techniczne mające pozwolić na przyznanie każdemu obywatelowi europejskiemu cyfrowego zaświadczenia COVID bezpośrednio stosowane w prawie krajowym. Państwom członkowskim nie przysługuje tu żaden zakres uznania: albo ich krajowe zaświadczenie COVID-19 spełnia warunki ustanowione w rozporządzeniu i obywatel korzysta z unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID-19, albo zaświadczenie takie nie spełnia tych warunków i obywatel nie uzyskuje unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID-19.
Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do wymogu, zgodnie z którym skarga powinna być w stanie przynieść osobistą korzyść osobie, która ją wnosi. Sąd orzekł, że stwierdzenie nieważności zaskarżonych rozporządzeń nie może przynieść obywatelom jakiejkolwiek korzyści, ponieważ zaskarżone rozporządzenia ustanawiają jedynie ramy techniczne. Tymczasem nie można zaprzeczyć, że stwierdzenie nieważności zaskarżonych rozporządzeń, w odniesieniu do ich przepisów przyznających unijne cyfrowe zaświadczenie COVID-19 osobom nieprzetestowanym, pozwoli chronić zdrowie i życie obywateli Unii.
Zarzut piąty dotyczy braku poszanowania zasady proporcjonalności poprzez podjęcie decyzji o przedłużeniu obowiązywania środka do dnia 30 czerwca 2023 r. Sąd orzekł, że zasada proporcjonalności była przestrzegana "zważywszy na pozostającą niepewność co do przyszłego rozwoju pandemii". Jednakże Sąd powołał się tutaj na zasadę ostrożności, która różni się od zasady proporcjonalności wymagającej uzasadnienia - w tym wypadku naukowego -, a nie niejasnych przypuszczeń.
