Język postępowania: duński(2023/C 104/22)
(Dz.U.UE C z dnia 20 marca 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Maertens, M.P. Br0chner Jespersen i J. Farver Kronborg, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
- stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2041 1 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej; oraz
- obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Tytułem ewentualnym strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
- stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2041 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej; oraz
- stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2041 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojego żądania głównego strona skarżąca podnosi w pierwszej kolejności, że, przyjmując zaskarżoną dyrektywę, pozwane instytucje uchybiły zasadzie kompetencji powierzonych i działały z naruszeniem art. 153 ust. 5 TFUE. Zaskarżona dyrektywa stanowi bezpośrednią ingerencję w określanie wysokości wynagrodzeń w państwach członkowskich i dotyczy prawa do zrzeszania się, które to dziedziny zgodnie z art. 153 ust. 5 TFUE nie należą do kompetencji prawodawcy Unii.
Na poparcie swojego żądania głównego strona skarżąca podnosi w drugiej kolejności, że zaskarżona dyrektywa nie mogła zostać skutecznie przyjęta na podstawie art. 153 ust. 1 lit. b) TFUE. Wynika to z faktu, że dyrektywa ta realizuje zarówno cel określony w art. 153 ust. 1 lit. b) TFUE, jak i ten określony w art. 153 ust. 1 lit. f) TFUE. Drugi z tych celów nie ma charakteru pomocniczego w stosunku do pierwszego i wiąże się z zastosowaniem procedury decyzyjnej odmienna od tej, która została zastosowana przy przyjęciu zaskarżonej dyrektywy zgodnie z art. 153 ust. 2 TFUE. Te dwie procedury decyzyjne nie są ze sobą tożsame, ponieważ, w przeciwieństwie do art. 153 ust. 1 lit. b) TFUE, przyjęcie aktów prawnych na podstawie art. 153 ust. 1 lit. f) TFUE wymaga jednomyślności przewidzianej w art. 153 ust. 2 TFUE.
Na poparcie swoich żądań ewentualnych strona skarżąca podnosi, że, przyjmując art. 4 ust. 1 lit. d) oraz art. 4 ust. 2 zaskarżonej dyrektywy, pozwane instytucje uchybiły zasadzie kompetencji powierzonych i działały z naruszeniem art. 153 ust. 5 TFUE. Przepisy te bezpośrednio stanowią bezpośrednią ingerencję w określanie wysokości wynagrodzeń w państwach członkowskich i dotyczy prawa do zrzeszania się, które to dziedziny zgodnie z art. 153 ust. 5 TFUE nie należą do kompetencji prawodawcy Unii.
