Język postępowania: angielski(2022/C 73/34)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lutego 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Versobank AS (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC), Komisja Europejska, Ukrselhosprom PCF LLC
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku;
- stwierdzenie nieważności decyzji EBC w przedmiocie cofnięcia zezwolenia wnoszącego odwołanie z dnia 26 marca 2018 r. (zwanej dalej: "pierwszą zaskarżoną decyzją") oraz z dnia 17 lipca 2018 r. (zwanej dalej: "drugą zaskarżoną decyzją");
- w zakresie, w jakim Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest w stanie orzec co do istoty sprawy, przekazanie spraw połączonych T-351/18 i T-584/18 do Sądu w celu rozpoznania skarg o stwierdzenie nieważności; oraz
- obciążenie EBC kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa przez Sąd poprzez błędne przyjęcie, że w sprawie T-351/18 nie zachodzi potrzeba orzekania oraz błędnego nieuwzględnienia, że rzekomy skutek ex tunc drugiej zaskarżonej decyzji narusza art. 263 TFUE, a także błędnego przyjęcia, że wnosząca odwołanie nie ma interesu w stwierdzeniu nieważności pierwszej zaskarżonej decyzji.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Sąd prawa w odniesieniu do licznych naruszeń istotnych wymogów proceduralnych.
Zarzut trzeci dotyczący błędnego uznania przez Sąd, iż EBC przekroczył swoje kompetencje dokonując ustaleń w dziedzinie usług płatniczych i innych usług finansowych, w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz w dziedzinie postępowania naprawczego.
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez dokonanie ustaleń w kwestii podlegającej wykluczeniu ze względu rozstrzygnięcie przez krajowy sąd administracyjny.
Zarzut piąty dotyczący błędnego zastosowania przez Sąd rozporządzenia nr 806/2014 1 zamiast prawa krajowego w odniesieniu do ocen znajdowania się na progu upadłości lub zagrożenia upadłością oraz decyzji o braku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i błędnie zinterpretował ich znaczenie, nie nakazując ujawnienia tych decyzji.
Zarzut szósty dotyczący (1) naruszenia przez Sąd granic swoich kompetencji zgodnie z art. 263 TFUE poprzez dokonanie ustaleń podlegających prawu krajowemu, które należą do wyłącznej kompetencji właściwych władz i sądów krajowych, oraz wykroczenia poza kontrolę decyzji EBC poprzez dokonanie ustaleń i ocen, których EBC nie dokonał, (2) oparcia orzeczenia na zaskakujących ustaleniach na podstawie spóźnionego przedłożenia obszernych dokumentów bezpośrednio przed rozprawą, nie dając wnoszącej odwołanie możliwości przedstawienia uwag, (3) braku uwzględnienia naruszenia praw wnoszącego odwołanie na podstawie art. 47 karty przed wszczęciem postępowania i ciągłego braku skutecznej reprezentacji wnoszącego odwołanie w trakcie postępowania oraz (4) błędnej odmowy nakazania przedstawienia decyzji w przedmiocie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na poziomie krajowym, przy jednoczesnym wyrażeniu szczegółowego, lecz błędnego stanowiska na temat znaczenia prawnego i podstaw prawnych tych decyzji.
