Język postępowania: niemiecki(2022/C 73/32)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lutego 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i R. Kanitz, pełnomocnicy)
Pozostali uczestnicy postępowania: WEPA Hygieneprodukte GmbH i WEPA Deutschland GmbH & Co. KG, ta ostatnia występująca uprzednio jako Wepa Leuna GmbH i Wepa Papierfabrik Sachsen GmbH, oraz Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
- uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r. w sprawie T-238/19 w zakresie, w jakim oddalono w nim wniesioną skargę jako bezzasadną;
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) udzielonej przez Niemcy dużym odbiorcom energii elektrycznej na podstawie § 19 StromNEV C(2018) 3166 final, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i przed Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi tylko jeden zarzut, oparty na naruszeniu art. 107 ust. 1 TFUE. Jej zdaniem Sąd dopuścił się naruszenia prawa uznając, że system ustanowiony w § 19 ust. 2 Stromnetzentgeltverordnung (rozporządzenia federalnego w sprawie opłat za użytkowanie sieci, zwanego dalej "rozporządzeniem StromNEV") miał znamiona pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
W pierwszej kolejności Sąd w ramach oceny państwowego charakteru zasobów błędnie uznał, że istnienie obowiązkowego obciążenia spoczywającego na odbiorcach lub klientach końcowych i kontrola państwowa nad funduszami lub osobami (trzecimi) zarządzającymi tymi funduszami stanowiły "dwa elementy, które składają się na jedną alternatywę".
W drugiej kolejności Sąd w ramach oceny istnienia "obowiązkowego obciążenia spoczywającego na odbiorcach lub klientach końcowych" błędnie uznał, że relacja pomiędzy dostawcą energii a klientami końcowymi jest bez znaczenia dla sprawy. Sąd ponadto błędnie uwzględnił obowiązek pobrania, nie zaś ustawowy obowiązek uiszczenia opłat za użytkowanie sieci.
W trzeciej kolejności Sąd w ramach oceny istnienia kontroli państwowej czy też uprawnienia państwa do dysponowania funduszami błędnie uznał, że wyłączne przeznaczenie pobranych opłat za użytkowanie sieci nie wyklucza możliwości dysponowania tymi funduszami przez państwo.
