Język postępowania: włoski(2022/C 424/39)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2022 r.)
Sąd odsyłający
Giudice di pace di Fondi
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: M.M.
Strona pozwana: Presidenza del Consiglio dei ministri, Ministero della Giustizia, Ministero dell'Economia e delle Finanze
Pytanie prejudycjalne
Czy art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 17, 31, 34 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy 1 , klauzula 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego w dniu 6 czerwca 1997 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/ 2 , w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 98/23/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. 3 , a także klauzula 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) 4 , należy interpretować w ten sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego takiemu jak przewidziany przez art. 29 [dekretu ustawodawczego] nr 116 z dnia [13] lipca 2017 r., w brzmieniu ustalonym przez art. 1 ust. 629 ustawy nr 234 z dnia 30 grudnia 2021 r., przewidującemu automatyczne zrzeczenie się z mocy prawa wszelkich roszczeń dotyczących wdrożenia wspomnianych dyrektyw, wraz z utratą wszelkiej innej ochrony wynagrodzenia, zatrudnienia i ochrony socjalnej gwarantowanej przez prawo europejskie:
- w przypadku zwykłego złożenia przez honorowego funkcjonariusza wymiaru sprawiedliwości, jako europejskiego pracownika zatrudnionego na czas określony i w niepełnym wymiarze godzin, porównywalnego z zawodowym funkcjonariuszem wymiaru sprawiedliwości jako europejskim pracownikiem zatrudnionym na czas nieokreślony i w pełnym wymiarze godzin, wniosku o udział w procedurach stabilizacji, które są jedynie formalnym wdrożeniem klauzuli 5 pkt 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,
- albo w przypadku uzyskania negatywnego wyniku w rzeczonych procedurach lub niezłożenia wniosku wraz z otrzymaniem wynagrodzenia w wysokości oczywiście nieodpowiedniej i nieproporcjonalnej do szkód poniesionych z tytułu niewdrożenia wspomnianych dyrektyw?
1 Dz.U. 2003, L 299, s. 9.
2 Dz.U. 1998, L 14, s. 9.
3 Dyrektywa Rady 98/23/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie rozszerzenia dyrektywy 97/81/WE w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) na Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Dz.U. 1998, L 131, s. 10).
4 Dz.U. 1999, L 175, s. 43.
