Język postępowania: angielski(2022/C 398/18)
(Dz.U.UE C z dnia 17 października 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, P.-J. Loewenthal, T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Żądania strony skarżącej
- stwierdzenie, że zezwalając na wykonanie orzeczenia arbitrażowego wydanego w sprawie ICSID nr ARB/05/20, Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim:
- na podstawie art. 4 ust. 3 TUE w związku z art. 127 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej 1 (zwanej dalej "umową o wystąpieniu"), ponieważ rozstrzygnęło w przedmiocie wykładni art. 351 ust. 1 TFUE i jego stosowania do wykonania orzeczenia arbitrażowego, podczas gdy ta sama kwestia została rozstrzygnięta w obowiązujących decyzjach Komisji i oczekiwała na wydanie orzeczenia przed sądami Unii;
- na podstawie art. 351 ust. 1 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ dokonało błędnej wykładni i błędnie zastosowało sformułowania "praw [...] jedn[ego] lub większ[ej] liczb[y] państw trzecich" i "[p] ostanowienia traktatów [...] naruszają";
- na podstawie art. 267 akapit pierwszy lit. a) i b) oraz art. 267 akapit trzeci TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ nie skierowało do Trybunału pytania w przedmiocie ważności decyzji Komisji z dnia 26 maja 2014 r. zabraniającej Rumunii wykonania orzeczenia arbitrażowego (zwanej dalej "nakazem zawieszenia z 2014 r.") oraz decyzji Komisji z dnia 1 października 2014 r. o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie wykonania przez Rumunię orzeczenia arbitrażowego 2 (zwanej dalej "decyzją o wszczęciu postępowania z 2014 r.") i nie zwróciło się do Trybunału, jako sąd krajowy orzekający w ostatniej instancji, z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa Unii, które nie stanowiło ani acte clair, ani acte éclairé;
- na podstawie art. 108 ust. 3 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ nakazało Rumunii naruszenie jej zobowiązań wynikających z nakazu zawieszenia z 2014 r. i decyzji o wszczęciu postępowania z 2014 r.;
- obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W wyroku z dnia 19 lutego 2020 r. Micula/Rumunia, Supreme Court of the United Kingdom (sąd najwyższy Zjednoczonego Królestwa) nakazał wykonanie orzeczenia arbitrażowego z 2013 r. wydanego przeciwko Rumunii na rzecz niektórych szwedzkich inwestorów w związku z naruszeniem przez Rumunię dwustronnej umowy inwestycyjnej zawartej w 2003 r. między Szwecją a Rumunią.
Komisja stwierdziła wcześniej, że wykonanie orzeczenia arbitrażowego stanowi przyznanie przez Rumunię bezprawnej i niezgodnej z rynkiem wewnętrznym pomocy państwa na rzecz tych inwestorów. Trybunał stwierdził od tego czasu, że owo orzeczenie narusza podstawowe normy i zasady prawa Unii, w szczególności art. 267 i 344 TFUE, ogólne zasady autonomii i wzajemnego zaufania, a także funkcjonowanie instytucji Unii zgodnie z ramami konstytucyjnymi Unii.
Opierając się na art. 351 ust. 1 TFUE, Supreme Court stwierdził, że orzeczenie arbitrażowe powinno zostać wykonane w Zjednoczonym Królestwie, mimo że jego wykonanie jest sprzeczne z prawem Unii. Postępując w ten sposób, Zjednoczone Królestwo naruszyło art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 108 ust. 3, art. 267 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 267 ust. 3, a także art. 351 ust. 1 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu.
