Język postępowania: portugalski(2022/C 389/03)
(Dz.U.UE C z dnia 10 października 2022 r.)
Sąd odsyłający
Supremo Tribunal Administrativo
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca i strona wnosząca skargę kasacyjną: Vapo Atlantic, S.A.
Druga strona w postępowaniu w pierwszej instancji i druga strona w postępowaniu kasacyjnym: Entidade Nacional Para o Setor Energético E.P.E., Fundo de Eficiência Energética, Fundo Ambiental
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 3 ust. 4 i art. 18 dyrektywy 2009/[28] 1 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, które w odniesieniu do realizacji celów dotyczących dodawania biopaliw stanowią, że podmioty gospodarcze mogą alternatywnie wykazać spełnienie tych samych kryteriów poprzez i) fizyczne dodanie biopaliw do paliwa kopalnego lub ii) nabycie świadectw biopaliw od innych podmiotów, które posiadają je w nadmiarze?
2) Czy art. 3 ust. 4 i art. 18 dyrektywy 2009/[28] należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, na mocy których możliwość fizycznego dodania biopaliwa jest ograniczona do producentów biopaliw mających status składu podatkowego dokonującego przetworzenia, zakazując tej możliwości podmiotom zobowiązanym do dodawania biopaliwa, które dokonują przywozu paliwa w ramach statusu zarejestrowanego odbiorcy, przy czym podmioty te mogą skorzystać z możliwości nabycia świadectw biopaliw pod rygorem zapłaty odszkodowania (w rzeczywistości równoważnego grzywnie)?
3) Czy odpowiedź na poprzednie pytanie prejudycjalne będzie odmienna, jeżeli w czasie zaistnienia okoliczności faktycznych na rynku nie było świadectw biopaliw dostępnych w celu ich sprzedaży, w związku z czym mały podmiot gospodarczy nie miał możliwości ich nabycia lub mógł tego dokonać jedynie ze znacznymi trudnościami oraz jeżeli Direção-Geral de Energia e Geologia (dyrekcja generalna ds. energii i geologii, zwana dalej "DGEG") nie przeprowadzała odpowiednich aukcji, wobec czego jedyną możliwością, jaka pozostała temu podmiotowi, była zapłata odszkodowania (w rzeczywistości równoważnego grzywnie)?
4) Czy art. 18 ust. 3 dyrektywy 2009/28 należy interpretować w ten sposób, że wprowadza on wymóg przeprowadzenia niezależnych audytów (w przypadku przepisów krajowych - niezależnych weryfikacji) jako wstępnego warunku zastosowania systemu zrównoważonego rozwoju?
5) Czy art. 18 ust. 3 dyrektywy 2009/28 stoi na przeszkodzie krajowemu systemowi weryfikacji kryteriów zrównoważonego rozwoju, który mimo że przewiduje akredytację podmiotów weryfikujących w celu przeprowadzenia niezależnych weryfikacji spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju (zgodnie z art. 18 ust. 3 tej dyrektywy), nie pozwolił w praktyce na wybór tych podmiotów ze względu na brak przeprowadzenia przetargów, nakładając jednocześnie na podmioty gospodarcze wymóg, by wykazały, iż spełniają wspomniane kryteria bez połączenia ich z jakimkolwiek niezależnym audytem?
6) W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na powyższe pytania prejudycjalne, czy art. 34 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z ich wykładnią opisaną w powyższych pytaniach prejudycjalnych?
