[Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 53 i 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Umowa kredytu hipotecznego - Zmienna stopa procentowa - Wskaźnik referencyjny dla kredytów hipotecznych (IRPH) - Przeprowadzana przez sąd krajowy kontrola przejrzystości - Wymogi dobrej wiary, równowagi i przejrzystości - Obowiązek poinformowania - Ocena nieuczciwego charakteru warunków umownych - Skutki stwierdzenia nieważności]Język postępowania: hiszpański
(2022/C 37/03)
(Dz.U.UE C z dnia 24 stycznia 2022 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 2 de Ibiza
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: YB
Strona pozwana: Unión de Créditos Inmobiliarios SA
Sentencja
1) Artykuł 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz wymóg przejrzystości warunków umownych w kontekście kredytu hipotecznego należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie krajowym przepisom oraz orzecznictwu krajowemu, które zwalniają przedsiębiorcę z obowiązku dostarczenia konsumentowi przy zawieraniu umowy kredytu hipotecznego informacji dotyczącej dotychczasowej zmiany wskaźnika referencyjnego, przynajmniej w trakcie dwóch ostatnich lat, dokonując porównania w stosunku do innego wskaźnika niż Euribor, pod warunkiem że owe przepisy oraz to orzecznictwo krajowe pozwalają sądowi na upewnienie się jednak, że w świetle publicznie dostępnych oraz dostarczonych informacji, w danym wypadku przez przedsiębiorcę, właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie zrozumieć konkretne działanie metody obliczania wskaźnika referencyjnego i w ten sposób ocenić, na podstawie precyzyjnych i zrozumiałych kryteriów, potencjalnie istotne konsekwencje gospodarcze takiej klauzuli dla swoich zobowiązań finansowych.
2) Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on krajowym przepisom oraz orzecznictwu krajowemu, w myśl których brak dobrej wiary po stronie przedsiębiorcy stanowi wstępny warunek konieczny wszelkiej kontroli treści nieprzejrzystego warunku umowy zawartej z konsumentem. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności postępowania przed sądem krajowym należy stwierdzić, że przedsiębiorca działał w dobrej wierze dokonując wyboru wskaźnika przewidzianego w ustawie oraz czy warunek zawierające taki wskaźnik może doprowadzić do istotnej nierównowagi na niekorzyść konsumenta pomiędzy prawami i obowiązkami stron wynikającymi z umowy.
3) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by w przypadku nieważności nieuczciwego warunku ustalającego wskaźnik referencyjny dla obliczania odsetek zmiennych od kredytu sąd krajowy zastąpił ten wskaźnik wskaźnikiem przewidzianym w przepisach prawa, podlegającym zastosowaniu w wypadku braku odmiennego porozumienia stron umowy, gdy owe oba wskaźniki wywołują te same skutki, o ile zostały spełnione warunki określone w pkt 67 wyroku z dnia 3 marca 2020 r., Gómez del Moral Guasch (C-125/18 C:2020:138).
4) Szesnaste pytanie postawione przez Juzgado de Primera Instancia no 2 de Ibiza (sąd pierwszej instancji nr 2 na Ibizie, Hiszpania) jest oczywiście niedopuszczalne.
