Język postępowania: niderlandzki(2022/C 359/58)
(Dz.U.UE C z dnia 19 września 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: W. Roels, pełnomocnik)
Strona pozwana: Królestwo Niderlandów
Żądania strony skarżącej
Komisja wnosi do Trybunału
- o stwierdzenie, że przyjmując i utrzymując w mocy wymogi obowiązujące w odniesieniu do przeniesienia kapitału emerytalnego zgodnie z art. 19a ust. 1 lit. d) i art. 19b ust. 1 i 2 Wet op de Loonbelasting 1964 r.; art. 40c Uitvoeringsregeling Invorderingswet; art. 10d ust. 3 Uitvoeringsbesluit Loonbelasting 1965; oraz załącznikiem IV do rozporządzenia DGB2012/7010M w sprawie międzynarodowych aspektów emerytur, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 45, 56 i 63 TFUE;
- obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja jest zdania, że niderlandzkie uregulowanie dotyczące wymogów obowiązujących w odniesieniu do przeniesienia kapitału emerytalnego w ramach tzw. drugiego filaru, dodatkowego ubezpieczenia emerytalnego opłacanego przez de pracodawcę, jest niezgodne ze swobodami przepływu pracowników, usług i kapitału. Nawet jeśli wymogi te znajdują zastosowanie do przenoszenia kapitału w sytuacjach zarówno wewnątrzkrajowych jak i międzynarodowych są one łatwiejsze do spełnienia przez wewnątrzkrajowe programy emerytalne aniżeli przez zagraniczne programy emerytalne, chcące oferować usługi emerytalne w państwie swojej siedziby na rzecz zamieszkujących w tym samym państwie pracowników, którzy wcześniej zgromadzili w Niderlandach kapitał emerytalny. W sytuacji gdy ustawowe wymogi nie są spełnione kapitał emerytalny zgromadzony w Niderlandach podlega opodatkowaniu.
