[Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji - Kolejne umowy na czas określony zawierane w sektorze publicznym - Uregulowanie krajowe wprowadzające odmienne traktowanie pod względem wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na podstawie umów o dzieło na czas określony i pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony - Brak uzasadnienia - Pojęcie "obiektywnych powodów"]Język postępowania: grecki
(2022/C 359/17)
(Dz.U.UE C z dnia 19 września 2022 r.)
Sąd odsyłający
Efeteio Athinon
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca apelację: VP, CX, RG, TR i in.
Strona przeciwna: Elliniko Dimosio
Sentencja
Klauzulę 4 pkt 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym pracownik zatrudniony na czas określony, którego umowę zakwalifikowano jako umowę o dzieło, nie jest uprawniony do otrzymania wynagrodzenia równoważnego wynagrodzeniu wypłacanemu pracownikowi zatrudnionemu na czas nieokreślony, z tego względu, iż wykonywał on pracę na podstawie umowy na czas określony wiedząc, że umowa ta dotyczy zaspokojenia stałych i długookresowych potrzeb jego pracodawcy.
