Język postępowania: angielski(2022/C 311/18)
(Dz.U.UE C z dnia 16 sierpnia 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Föreningen Svenskt Landskapsskydd (Höganäs, Szwecja) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister-at-Law)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., odrzucającej jako niedopuszczalny wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, ponieważ owa decyzja narusza traktaty;
- ponadto lub ewentualnie - stwierdzenie, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała działania w rozumieniu art. 265 TFUE;
- stwierdzenie, że ponieważ szwedzki krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu (zwany dalej "KPEiK") nie jest zgodny z konwencją z Aarhus, został on bezprawnie oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, wobec czego narusza prawo Unii oraz prawo międzynarodowe lub jest niezgodny z prawem;
- stwierdzenie, że Komisja uchybiła ciążącym na niej na podstawie prawa Unii i prawa międzynarodowego pozytywnym obowiązkom podjęcia koniecznych i odpowiednich środków w celu zajęcia się kwestią niezgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus lub zaradzenia tej niezgodności;
- stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 1 nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska, wobec czego jest bezprawne;
- zważywszy na niezgodność KPEiK, a w szczególności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie tego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie traktatów;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji zakomunikowanej skarżącej w piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 r. Pismem z dnia 15 grudnia 2021 r. skarżąca złożyła wniosek do Komisji. W odpowiedzi na wniosek skarżącej Komisja w drodze wyżej wymienionego pisma uznała ten wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji w tym zakresie jest z gruntu wadliwa, stanowi naruszenie prawa Unii i prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz narusza traktaty. Skarżąca utrzymuje, że Komisja narusza pozytywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus). Skarżąca twierdzi ponadto, że sporna decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 2 . Skarżąca podnosi, że decyzja Komisji narusza jej prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z konwencją z Aarhus i rozporządzeniem (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).
2. Zarzut drugi dotyczący zaniechania działania przez Komisję w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do KPEiK ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez Komisję, w tym w szczególności w odniesieniu do spornego szwedzkiego KPEiK. Nie podejmując działań, Komisja narusza obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus. Skarżąca twierdzi ponadto, że bezczynność Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym między innymi art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).
3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż wspomniany KPEiK został - i pozostawał w całym istotnym okresie - oceniony, przyjęty i opublikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest bezprawny.
4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska. Skarżąca twierdzi dodatkowo lub ewentualnie, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 narusza traktaty. W związku z tym skarżąca podnosi, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 powinno zostać uznane za niezgodne z prawem.
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (UE) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (Dz.U. 2018, L 328, s. 1).
2 Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).
