Język postępowania: francuski(2022/C 303/28)
(Dz.U.UE C z dnia 8 sierpnia 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Air France-KLM (przedstawiciele: A. Wachsmann, M. Blayney, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
- Tytułem głównym,
- Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;
- W konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącejpostępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (Sprawa AT.39258 - Lotniczy przewóz towarów) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy Air France-KLM SA, a także uzasadnienia jej rozstrzygnięcia w zakresie, w jakim w decyzji tej nałożono na Air France-KLM SA grzywnę;
oraz
- Tytułem ewentualnym, obniżenie na podstawie art. 261 TFUE do odpowiedniej wysokości kwoty grzywny wynoszącej 307 360 000 EUR, nałożonej solidarnie z jednej strony na Air France-KLM, a z drugiej strony na KLM w art. 3 lit. b) i d) decyzji Komisji Europejskiej nr C(2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (Sprawa AT.39258 - Lotniczy przewóz towarów);
- w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w całości, w tym kosztami poniesionymi przez Air France-KLM SA w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie opiera się, tytułem głównym, na jednym zarzucie nieważności, pomocniczo, na jednym zarzucie nieważności i na podniesionych w dalszej kolejności, posiłkowo, dwóch zarzutach dotyczących zmiany.
Tytułem głównym, Air France-KLM utrzymuje w zarzucie pierwszym, że w zaskarżonym wyroku Sąd błędnie potwierdził przypisanie jej praktyk Air France i części praktyk spółki Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV (zwanej dalej "KLM"). Air France-KLM żąda w związku z tym stwierdzenia nieważności spornej decyzji.
Pomocniczo, Air France-KLM utrzymuje w zarzucie drugim, że Sąd nie dokonał właściwej oceny kompetencji Komisji do stosowania art. 101 TFUE do usług w ramach połączeń przychodzących (inbound), to znaczy z państwa trzeciego do EOG. Air France-KLM utrzymuje, że oceny kwalifikowanych skutków dokonano z naruszeniem prawa i że Sąd naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia. Air France-KLM żąda w związku z tym stwierdzenia nieważności spornej decyzji.
W dalszej kolejności, posiłkowo, Air France-KLM utrzymuje w zarzucie trzecim, że Sąd naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia i zasadę równego traktowania w odniesieniu do uwzględnienia systemów regulacyjnych.
W zarzucie czwartym i ostatnim Air France-KLM twierdzi, że Sąd naruszył prawo, gdy dokonał przeniesienia ciężaru dowodu poprzez uznanie nieprzerwanego uczestnictwa Air France w naruszeniu w okresie między 7 grudnia 1999 r. a 14 lutego 2006 r.
