Język postępowania: angielski(2022/C 303/25)
(Dz.U.UE C z dnia 8 sierpnia 2022 r.)
Strony
Strona wnosząca odwołanie: Air Canada (przedstawiciele: T. Soames, avocat i I.-Z. Prodromou-Stamoudi, dikigoros)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania strony wnoszącej odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku;
- stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji Komisji C(2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 - Lotniczy przewóz towarów) (zwanej dalej "decyzją") lub tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności jednego z art. 1 pkt 1 lit. a), 1 pkt 2 lit. a), 1 pkt 3 lit. a) i 1 pkt 4 lit. a) lub więcej;
- stwierdzenie nieważności art. 3 lub tytułem żądania ewentualnego znaczne obniżenie grzywny nałożonej na Air Canada;
- tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania zgodnie z wyrokiem Trybunału; oraz
- obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez stronę wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Trybunałem oraz pozostałymi dwoma trzecimi kosztów postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca je storna podnosi trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego, który dzieli się na dwie części, strona wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy ocenie kompetencji Komisji w zakresie stwierdzania i sankcjonowania naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.
Sąd w sposób oczywisty naruszył prawo, stwierdzając, że art. 101 ust. 1 TFUE może być stosowany do zachowań obejmujących koordynację cen poza UE wyłącznie na podstawie kryterium kwalifikowanych skutków, bez konieczności oceny, czy celem lub skutkiem tych zachowań jest ograniczenie lub zakłócenie konkurencji na rynku wewnętrznym.
Sąd w sposób oczywisty naruszył prawo, badając dokonaną w decyzji oceny skutków koordynacji w odniesieniu do usług przewozu towarów w ramach połączeń przychodzących, ponieważ i) niewłaściwie zastosował lub pomylił właściwe orzecznictwo dotyczące oceny antykonkurencyjnych skutków wynikających z naruszenia prawa konkurencji przez cel w kontekście dochodzenia kompetencji do zastosowania art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG; (ii) uznał, że Komisja spełniła kryterium kwalifikowanych skutków, podczas gdy nie wypełniła ona ciążącego na niej obowiązku dokonania prawidłowej oceny lub w ogóle nie oceniła dowodów niezbędnych do ustalenia kompetencji w odniesieniu do połączeń przychodzących, aby spełnić kryterium ustalone w decyzji; (iii) naruszył prawo odwracając ciężar dowodu i zarzucił Air Canada jakoby nie dostarczyła dowodu na przeciwieństwo istnienia skutków, których w decyzji nigdy nawet nie stwierdzono; (iv) zastąpił własne rozumowanie rozumowaniem Komisji w odniesieniu do tego, jak i dlaczego kryterium kwalifikowanych skutków miało zostać spełnione; (v) naruszył prawo Air Canada do obrony, dokonując oceny legalności decyzji na podstawie argumentów, wykładni i analizy przedstawionych po raz pierwszy w trakcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności; (vi) niewłaściwie zastosował lub pomylił właściwe orzecznictwo dotyczące jednolitego i ciągłego naruszenia; oraz (vii) nie dokonał właściwej kontroli zawartej w decyzji oceny skutków jednolitego i ciągłego naruszenia jako całości.
W ramach zarzutu drugiego strona wnosząca odwołanie podnosi oczywiste naruszenie prawa w dokonanej przez Sąd ocenie odpowiedzialności Air Canada za połączenia, których nigdy nie obsługiwała lub których zgodnie z prawem nie mogła obsługiwać, ponieważ Sąd i) zastąpił własne rozumowanie Komisji zawartym w decyzji i tym samym zajął stanowisko sprzeczne z samą treścią decyzji; (ii) naruszył prawo Air Canada do obrony, opierając się na argumentach, wykładni i analizie, które nigdy nie zostały przedstawione Air Canada w toku postępowania administracyjnego; (iii) nie uzasadnił w sposób wystarczająco jasny i jednoznaczny swoich wniosków końcowych; oraz (iv) zastosował nieistotne dla sprawy orzecznictwo, a w każdym razie zastosowała je w sposób niewłaściwy.
W trzecim zarzucie strona wnosząca odwołanie podnosi oczywiste naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd nie ocenił z urzędu braku kompetencji czasowej Komisji do nałożenia grzywny na Air Canada po upływie terminu przedawnienia.
