Język postępowania: angielski(2022/C 244/51)
(Dz.U.UE C z dnia 27 czerwca 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Deutsche Bank AG (Frankfurt nad Menem, Niemcy), BHW Bausparkasse AG (Hameln, Niemcy), norisbank GmbH (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Berger i M. Weber)
Strona pozwana: Europejski Bank Centralny
Żądania
Strona skarżąca zwraca się do Sądu o:
- stwierdzenie częściowej nieważności decyzji EBC z dnia 2 lutego 2022 r., w tym załączników I i II, w odniesieniu do wymogów nałożonych na skarżących na mocy pkt 1.3 tej decyzji; oraz
- obciążenie EBC kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła prawo Unii, przekraczając uprawnienia przyznane jej w art. 4 i art. 16 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 1 oraz naruszyła podstawowe zasady prawa Unii, ponieważ żaden przepis prawa Unii nie zezwala na zapis w pkt 1.3 zaskarżonej decyzji dotyczący traktowania ostrożnościowego nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty (zwanego dalej "wymogiem NZZ"), że EBC nie przeprowadził indywidualnej i prawidłowej z punktu widzenia metodologii analizy sytuacji skarżących oraz że wymóg NZZ został oparty na błędnych okolicznościach faktycznych i szeregu oczywistych błędach w ocenie.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła zasadę proporcjonalności, wymagając pełnego odliczenia kwoty nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty skarżących w kapitale podstawowym Tier 1 (CET 1) na skonsolidowanym lub i poziomie indywidualnym, bez uwzględnienia indywidualnej sytuacji skarżących i ustalenia odpowiedniego odliczenia indywidualnego profilu ryzyka i poziomu płynności skarżących i bez należytego uwzględnienia okoliczności łagodzących.
3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła zasadę dobrej administracji i pewności prawa oraz popełniła błąd w stosowaniu art. 4 ust. 1 lit. f) i art. 16 ust. 1 lit. c) i (2) lit. d) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013, nakładając na pierwszą i trzecią ze skarżących wymóg NZZ na poziomie indywidualnym. Skarżące pierwsza i trzecia otrzymały zwolnienia zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 2 , a zatem są zwolnione z ostrożnościowego wymogu kapitałowego na poziomie indywidualnym.
1 Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).
2 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1.
