[Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 7 pkt 2 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego - Powództwo wytoczone przez syndyka masy upadłości przeciwko osobie trzeciej w interesie wierzycieli - Miejsce nastąpienia zdarzenia wywołującego szkodę - Artykuł 8 pkt 2 - Wniosek osoby trzeciej reprezentującej interesy zbiorowe o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 - Zakres stosowania - Zasada ogólna]Język postępowania: niderlandzki
(2022/C 171/14)
(Dz.U.UE C z dnia 25 kwietnia 2022 r.)
Sąd odsyłający
Rechtbank Midden-Nederland
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: ZK, jako następca prawny JM, zarządcy masy upadłości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością BMA Nederland BV
Strona pozwana: BMA Braunschweigische Maschinenbauanstalt AG
przy udziale: Stichting Belangbehartiging Crediteuren BMA Nederland
Sentencja
1) Artykuł 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sąd miejsca siedziby spółki wnuczki, która nie jest w stanie zaspokoić roszczeń swoich wierzycieli, ponieważ jej spółka babka naruszyła obowiązek staranności ciążący na spółce babce wobec wierzycieli spółki wnuczki, jest właściwy do rozpoznania pozwu zbiorowego o odszkodowanie z tytułu czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego, który syndyk masy upadłości tej spółki wniósł w ramach wykonywania przez niego jego ustawowego zadania polegającego na podziale masy upadłości na rzecz, lecz nie w imieniu, ogółu wierzycieli.
2) Odpowiedź na pytanie pierwsze nie ulega zmianie, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym fundacja reprezentuje zbiorowe interesy wierzycieli i że żądanie podniesione przez nią w tym celu nie uwzględnia indywidualnych okoliczności dotyczących wierzycieli.
3) Artykuł 8 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli sąd, do którego wniesiono pierwotne powództwo, uzna ostatecznie, że jednak nie jest właściwy do jego rozpoznania, oznacza to również, że z mocy prawa traci on właściwość do rozpoznania żądań podniesionych przez interwenienta.
4) Artykuł 4 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) należy interpretować w ten sposób, że prawem właściwym dla obowiązku naprawienia szkody, wywodzonego z obowiązku zachowania staranności przez spółkę babkę spółki, której upadłość ogłoszono, jest co do zasady prawo państwa, w którym ta ostatnia ma swoją siedzibę, chociaż uprzednie istnienie umowy o finansowanie między tymi dwiema spółkami, której towarzyszy zapis o wyborze sądu, jest okolicznością mogącą wskazywać na istnienie wyraźnie ściślejszego związku z innym państwem w rozumieniu ust. 3 tego artykułu.
