Język postępowania: polski(2022/C 148/41)
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Fundacja Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: K. Koźmiński, radca prawny, i adwokat T. Siemiński)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności w całości Rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 listopada 2021 r. w sprawie pierwszej rocznicy faktycznego zakazu aborcji w Polsce [2021/2925(RSP)];
- ewentualnie - w razie nieuwzględnienia wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej rezolucji w całości - o stwierdzenie jej nieważności w części, to jest w części litery "Y" brzmiącej: "mając na uwadze, że fundamentalistyczna organizacja Ordo Iuris, ściśle związana z koalicją rządzącą, jest siłą napędową kampanii podważających prawa człowieka i równość płci w Polsce, a obejmuje to próby wprowadzenia zakazu aborcji oraz nawoływanie do wycofania się Polski z konwencji stambulskiej i do tworzenia stref wolnych od LGBTI; mając na uwadze, że pokazuje to, iż w Polsce nadużywa się wartości kulturowych i religijnych, aby przeszkodzić w pełnym wykonywaniu praw kobiet, ich równym traktowaniu oraz korzystaniu przez nie z prawa do decydowania o własnym ciele";
- obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Parlamentu Europejskiego do podjęcia zaskarżonej rezolucji ze względu na to, że przedmiot rezolucji nie należy do kompetencji Unii Europejskiej przyznanych przez Państwa Członkowskie Traktatami, względnie nadużycie władzy polegające na instrumentalnym wykorzystaniu formy prawnej rezolucji w celu obejścia wymogu zmiany Traktatów dla przypisania Unii Europejskiej kompetencji, których zgodnie z Traktatami Unia nie ma.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez rezolucję Traktatów lub reguł prawnych związanych z ich stosowaniem, tj. naruszenie art. 2 TUE, art. 4 ust. 2 TUE, art. 6 ust. 3 TUE oraz art. 10 TFUE, poprzez to, że rezolucja:
- narusza prawa i dobra osobiste Skarżącej,
- oparta jest o niezweryfikowane i nieprawdziwe informacje na temat stanu faktycznego i prawnego w Polsce,
- zawiera nierzetelną analizę i wykładnię prawa międzynarodowego publicznego dotyczącego kwestii aborcji,
- w sposób nieuzasadniony przypisuje zakazowi przerywania ciąży i ochronie życia ludzkiego w fazie prenatalnej rzekomą sprzeczność z wartościami wskazanymi w art. 2 TUE, pomijając fakt, że kwestia dopuszczalności aborcji nie jest częścią wspólnej tradycji konstytucyjnej państw członkowskich, co z kolei:
- skutkuje dyskryminacją w życiu społecznym, politycznym i prawnym w Unii Europejskiej osób opowiadających się za zakazem przerywania ciąży i ochroną życia ludzkiego w fazie prenatalnej;
- narusza zasadę poszanowania tożsamości narodowej i konstytucyjnej państw członkowskich.
