Język postępowania: niemiecki(2021/C 490/18)
(Dz.U.UE C z dnia 6 grudnia 2021 r.)
Sąd odsyłający
Verwaltungsgerichts Stade
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: wnioskodawczyni 1, wnioskodawca 2, wnioskodawca 3, wnioskodawca 4, wnioskodawca 5
Strona przeciwna: Bundesrepublik Deutschland (zastępowana przez Bundesamt für Migration und Flüchtlinge)
Pytania prejudycjalne
a. Dochodzenie praw na drodze sądowej
1) Czy art. 27 [rozporządzenia Dublin III] 1 , ewentualnie w związku z art. 47, art. 51 ust. 1 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą praw podstawowych"), jednakże z uwzględnieniem przepisów dyrektywy Rady 2003/86/WE 2 z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin, należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, jest zobowiązane do zapewnienia wnioskodawcom - w szczególności dzieciom - przebywającym we wnioskującym państwie członkowskim i żądającym przekazania na podstawie art. 8, 9 lub 10 rozporządzenia Dublin III, lub członkom ich rodziny w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek w rozumieniu art. 8, 9, lub 10 rozporządzenia Dublin III, skutecznego środka prawnego przed sądem w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, przeciwko decyzji odmownej tego państwa?
2) W razie udzielenia na pytanie a.1. odpowiedzi przeczącej:
Czy w takim przypadku przedstawione powyżej prawo do skutecznego środka prawnego wynika w braku dostatecznej regulacji w rozporządzeniu Dublin III bezpośrednio z art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie w związku z art. 7, 9 i 33 tej karty (zob. wyroki Trybunału: z dnia 7 czerwca 2016 r., C-63/15, Mehrdad Ghezelbash, pkt 51-52 3 ; z dnia 26 lipca 2017 r., C-670/16, Tsegezab Mengesteab, pkt 58 4 )?
3) W razie udzielenia na pytanie a.1. lub pytanie a.2. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie w związku z zasadą lojalnej współpracy, (zob. wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 2018 r., C-47/17 i C-48/17, X 5 ), należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, jest zobowiązane do poinformowania wnioskującego państwa członkowskiego o środku prawnym wniesionym przez wnioskodawców przeciwko odmowie przyjęcia wniosku, oraz że wnioskujące państwo członkowskie jest zobowiązane do niepodejmowania decyzji co do istoty w sprawie wniosku o udzielenie azylu złożonego przez wnioskodawców do chwili negatywnego zakończenia postępowania w sprawie środka prawnego?
4) W razie udzielenia na pytanie a.1. lub pytanie a.2. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie z uwzględnieniem kryteriów znajdujących wyraz w motywie 5 rozporządzenia Dublin III, należy interpretować w takim przypadku jak niniejszy w ten sposób, że zobowiązuje on sądy państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, do zagwarantowania ochrony prawnej z zastosowaniem trybu pilnego? Czy sądom państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, są wyznaczone czasowe wymogi dla podjęcia rozstrzygnięcia w przedmiocie środka prawnego?
b. Przejście odpowiedzialności
1) Czy art. 21 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia Dublin III w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1560/2003 zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 118/2014 6 (rozporządzeniem wykonawczym) - zasadniczo - powoduje niepodlegające zaskarżeniu przejście odpowiedzialności na wnioskujące państwo członkowskie, jeżeli państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, we właściwym terminie odrzuci zarówno pierwotny wniosek, jak i wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (zob. wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 2018 r., C-47/17 i C-48/17, pkt 80)?
2) W razie udzielenia na pytanie b.1 odpowiedzi twierdzącej:
Czy jest tak również w przypadku, gdy decyzje odmowne państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, są sprzeczne z prawem?
3) W razie udzielenia na pytanie b.2 odpowiedzi przeczącej:
Czy osoba ubiegająca się o azyl może powołać się we wnioskującym państwie członkowskim wobec państwa, do którego skierowano wniosek, na sprzeczne z prawem przejście odpowiedzialności z powodu nieposzanowania kryteriów odpowiedzialności dotyczących łączenia rodzin (art. 8-11, 16, 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III)?
c. Kolejny wniosek
1) Czy art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie wyłączają zastosowania przepisów rozdziału III oraz przeprowadzenia postępowania w sprawie przejęcia zgodnie z rozdziałem VI sekcja II rozporządzenia Dublin III w przypadkach, w których wnioskodawcy złożyli już we wnioskującym państwie członkowskim wniosek o udzielenie azylu i wniosek ten został pierwotnie odrzucony przez wnioskujące państwo członkowskie jako niedopuszczalny na podstawie art. 33 ust. 2 lit. c) w związku z art. 38 dyrektywy 2013/32/UE 7 , jednak w międzyczasie - na przykład w następstwie faktycznego odstąpienia od "Deklaracji UE-Turcja z dnia 18 marca 2016 r. (zob. EN P-000604/2021, Answer given by Ms Johansson on behalf of the European Commission z dnia 1 czerwca 2021 r.) - we wnioskującym państwie członkowskim jest prowadzone dopuszczalne postępowanie w sprawie kolejnego wniosku?
2) W razie udzielenia na pytanie c.1. odpowiedzi przeczącej:
Czy art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia Dublin III w przypadku opisanym w pytaniu c.1. należy interpretować w ten sposób, że nie wyłączają one zastosowania przepisów rozdziału III oraz przeprowadzenia postępowania w sprawie przejęcia zgodnie z rozdziałem VI sekcja II rozporządzenia Dublin III w przypadkach związanych z zastosowaniem kryteriów odpowiedzialności dotyczących łączenia rodzin (art. 8-11, 16 rozporządzenia Dublin III)?
3) Czy art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III ma wciąż zastosowanie, jeśli wnioskodawcy złożyli już we wnioskującym państwie członkowskim wniosek o udzielenie azylu i wniosek ten został pierwotnie odrzucony przez wnioskujące państwo członkowskie jako niedopuszczalny na podstawie art. 33 ust. 2 lit. c) w związku z art. 38 dyrektywy 2013/32/UE, jednak w międzyczasie - na przykład w następstwie faktycznego odstąpienia od "Deklaracji UE-Turcja z dnia 18 marca 2016 r." (zob. EN P-000604/2021, Answer given by Ms Johansson on behalf of the European Commission z dnia 1 czerwca 2021 r.) - we wnioskującym państwie członkowskim jest prowadzone dopuszczalne postępowanie w sprawie kolejnego wniosku?
4) W razie udzielenia na pytanie c.3. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III przyznaje osobom ubiegającym się o azyl prawo podmiotowe, którego można dochodzić w państwie, do którego skierowano wniosek? Czy istnieją w tym względzie wynikające z prawa Unii wymogi w zakresie wykonywania przez władze krajowe uprawnień dyskrecjonalnych, na przykład wymóg poszanowania jedności rodziny, dobra dziecka, czy też kwestia ta podlega wyłącznie prawu krajowemu? d. Prawa podmiotowe członka rodziny przebywającego w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek
Czy również członkowi rodziny przebywającemu już w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, przysługuje prawo, którego można dochodzić na drodze sądowej, do domagania się przestrzegania art. 8 i nast. rozporządzenia Dublin III i związanych z tym przepisów dotyczących przekazania (art. 18, 29 i nast. rozporządzenia Dublin III; ewentualnie w związku z motywami 13, 14 i 15 rozporządzenia Dublin III w związku z art. 47 karty praw podstawowych) lub art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III?
