Język postępowania: bułgarski(2021/C 481/22)
(Dz.U.UE C z dnia 29 listopada 2021 r.)
Sąd odsyłający
Sofijski rajonen syd
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: "Banka DSK" EAD
Strona pozwana: M.B.
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 3 ust. 1 dyrektywy [Rady 93/13/EWG 1 z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich] w związku z pkt 1 lit. e) i f) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie spełniają wymogów działania w dobrej wierze i nakładają zobowiązania na konsumenta warunki umowne, które istotnie zwiększają koszty ponoszone przez konsumenta w ramach umowy o kredyt w wypadku, gdy konsument nie dokonuje comiesięcznej wpłaty swojego wynagrodzenia za pracę [na rachunek prowadzony w] banku będącym kredytodawcą, mając na względzie, że zgodnie z warunkami umowy jest on zobowiązany do ustanowienia zastawu na wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę?
2) Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG w związku z pkt 1 lit. e) i f) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie spełniają wymogów działania w dobrej wierze i nakładają zobowiązania na konsumenta warunki umowne, które zobowiązują konsumenta do faktycznego korzystania również z innych usług udzielającego kredytu przedsiębiorcy - poza dokonywaniem wpłaty wynagrodzenia na prowadzony przez niego rachunek?
3) Na wypadek udzielenia odpowiedzi co do zasady twierdzącej na pytanie drugie, jakie kryteria powinien przyjąć sąd krajowy przy ocenie nieuczciwego charakteru warunków? W szczególności czy należy uwzględnić stopień powiązania między przedmiotem umowy o kredyt a dodatkowymi usługami, do korzystania z których jest zobowiązany konsument, liczbę usług, a także krajowe przepisy dotyczące ograniczenia sprzedaży wiązanej?
4) Czy zasada wykładni zgodnej prawa krajowego z aktami prawa Unii Europejskiej, wywiedziona z pkt 26 wyroku w sprawie 14/83 von Colson, ma również zastosowanie przy wykładni przepisów krajowych regulujących odmienną od uregulowanej w prawie Unii, lecz związaną, materię prawną (w niniejszym wypadku - reguły dotyczące nieuczciwej konkurencji) w odniesieniu do aktu prawa Unii Europejskiej, który sąd krajowy stosuje w rozpatrywanej przed nim sprawie (w niniejszym wypadku - dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich), i czy przy tej wykładni prawa krajowego należy stosować standardy określone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej?
5) Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2005/29/WE 2 [Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady] w związku z art. 6 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy i art. 10 ust. 2 lit. f) dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE 3 z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG] należy interpretować w ten sposób, że zakazują one wskazania niższej stopy oprocentowania w podstawowym tekście umowy o kredyt konsumencki, jeśli udzielenie kredytu przy tej stopie oprocentowania jest uzależnione od warunków opisanych w załączniku do umowy? Czy w ramach tej oceny należy ocenić sposób sformułowania warunków obniżenia stopy oprocentowania, cofnięcie takiego obniżenia i sposoby jego przywrócenia?
6) Czy art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2005/29/WE należy interpretować w ten sposób, że przy ocenie możliwości istotnej zmiany gospodarczego zachowania konsumentów należy uwzględnić udział w rynku banku, który udziela kredytów konsumenckich, przy uwzględnieniu potrzeb konsumentów takich produktów?
7) Czy art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że koszty określone w umowach powiązanych z umową o kredyt konsumencki - przy których wykonaniu otrzymuje się rabat w zakresie odsetek wynikających z umowy o kredyt konsumencki - stanowią część rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytu i powinny zostać uwzględnione przy jej obliczaniu?
8) Czy art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE w związku z art. 5 dyrektywy 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że w wypadku niewykonania zobowiązań wynikających z umów powiązanych z umową o kredyt - co powiązano z podwyższeniem stopy oprocentowania kredytu - rzeczywistą roczną stopę oprocentowania kredytu należy obliczyć również zgodnie z podwyższoną roczną stopą oprocentowania wynikającą ze wspomnianego niewykonania?
9) Czy art. 10 ust. 2 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że nieprawidłowe wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem (kredytobiorcą) należy uznać za brak wskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt, a sąd krajowy powinien wyciągnąć konsekwencje przewidziane w prawie krajowym na wypadek niewskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt konsumencki?
10) Czy art. 22 ust. 4 dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że przewidziana w prawie krajowym sankcja nieważności umowy o kredyt konsumencki, w ramach której zwrotowi podlega jedynie wypłacona kwota główna, jest proporcjonalna w wypadkach, w których umowa o kredyt konsumencki nie zawiera dokładnego wskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania?
1 Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, Dz.U. 1993, L 95, s. 29.
2 Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady ("Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych"), Dz.U. 2005, L 149, s. 22.
3 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG, Dz.U. 2008, L 133, s. 66.
