(Sprawa C-538/19) 1 [Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Ubezpieczenie zdrowotne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 20 ust. 1 i 2 - Świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania ubezpieczonego - Uprzednie zezwolenie - Przesłanki - Wymóg przedstawienia zaświadczenia lekarza krajowego publicznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego zalecającego dane leczenie - Przepisanie w ramach drugiej opinii lekarskiej, wydanej w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania ubezpieczonego, alternatywnego leczenia, którego zaletą jest to, że nie powoduje niepełnosprawności - Pełny zwrot kosztów tego alternatywnego leczenia - Swoboda świadczenia usług - Artykuł 56 TFUE]
Język postępowania: rumuński
(2021/C 481/13)
(Dz.U.UE C z dnia 29 listopada 2021 r.)
Sąd odsyłający
Curtea de Apel Constanta
Strony w postępowaniu głównym
Wnoszący odwołanie: TS, UT, VU
Strona przeciwna: Casa Nationala de Asigurari de Sanatate, Casa de Asigurari de Sanatate Constanta
Sentencja
Artykuł 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 988/2009 z dnia 16 września 2009 r. w związku z art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczony, który poddał się w państwie członkowskim innym niż państwo jego zamieszkania leczeniu, które należy do świadczeń przewidzianych w ustawodawstwie państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, jest uprawniony do pełnego zwrotu kosztów tego leczenia, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych we wspomnianym rozporządzeniu, jeżeli ubezpieczony ten nie mógł uzyskać zezwolenia właściwej instytucji zgodnie z art. 20 ust. 1 tegoż rozporządzenia, ponieważ, jakkolwiek lekarz należący do systemu ubezpieczenia zdrowotnego państwa członkowskiego miejsca zamieszkania potwierdził diagnozę i konieczność pilnego leczenia, to przepisał on inne leczenie niż to, które ubezpieczony wybrał na podstawie drugiej opinii lekarskiej wydanej przez lekarza innego państwa członkowskiego i które - w przeciwieństwie do pierwszego zaleconego leczenia - nie powodowało niepełnosprawności.
