Język postępowania: polski(2021/C 452/05)
(Dz.U.UE C z dnia 8 listopada 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: C. Hermes, G. Gattinara, D. Milanowska, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska
Żądania strony skarżącej
- stwierdzenie, że Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej:
- na mocy art. 6 ust. 1, art. 6 ust. 2, art. 12 ust. 1 lit. a) - d), art. 13 ust. 1 lit. a) oraz art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory 1 oraz art. 4 ust. 1, art. 5 lit. a), b) i d) oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa 2 , ponieważ wprowadziła do systemu krajowego przepisy, zgodnie z którymi gospodarka leśna prowadzona w oparciu o dobrą praktykę nie narusza żadnych przepisów dotyczących ochrony przyrody na mocy dyrektywy ptasiej i siedliskowej;
oraz
- na mocy art. 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory w związku z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej, art. 216 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 6 ust. 1 lit. b) oraz art. 9 ust. 2 Konwencji z Aarhus z dnia 25 czerwca 1998 r. w sprawie dostępu do informacji dotyczących środowiska, ponieważ wykluczyła możliwość zaskarżenia przez organizacje ochrony środowiska przed sądem planów urządzenia lasu;
- obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem Komisji Polska naruszyła zobowiązania wynikające z przepisów dyrektywy Rady 92/43/EWG (dyrektywa siedliskowa), dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE (dyrektywa ptasia) oraz Konwencji z Aarhus.
W ramach pierwszego zarzutu Komisja podnosi, że wprowadzenie w 2016 r. do ustawy o lasach z 1991 r. przepisu art. 14b ust. 3, zgodnie z którym gospodarka leśna prowadzona w oparciu o wymogi dobrej praktyki nie narusza żadnych przepisów dotyczących ochrony przyrody stanowi nieprawidłową transpozycję dyrektyw, ponieważ ignoruje przewidziany w nich obowiązek ustanowienia rygorystycznych systemów ochrony gatunków zwierząt oraz obowiązek ochrony dzikiego ptactwa. W istocie takie nowe brzmienie przepisu art. 14b ust. 3 ustawy o lasach wprowadza szerokie odstępstwo od przepisów dyrektyw i kreuje jedynie fikcję prawną co do zgodności z nakazami ochrony gatunków przewidzianymi w art. 12 i 13 dyrektywy siedliskowej oraz art. 5 i 9 dyrektywy ptasiej. Ponadto artykuł 6 ust. 1 dyrektywy siedliskowej i art. 4 ust. 1 dyrektywy ptasiej wymagają przyjęcia środków ochronnych dla konkretnych obszarów. Zastosowanie art. 14b ust. 3 ustawy o lasach oznaczałoby, że w Polsce nie ma już potrzeby przyjmowania i wdrażania środków ochronnych w odniesieniu do tych konkretnych obszarów.
W ramach drugiego zarzutu Komisja podnosi brak zapewnienia możliwości zaskarżenia przez organizacje ochrony środowiska decyzji Ministra Środowiska na mocy których zatwierdzane są plany urządzenia lasu, co jest niezgodne z postanowieniami Konwencji z Aarhus. Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej w związku z art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus wymaga bowiem, by decyzje dotyczące planów i przedsięwzięć w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej mogły być zaskarżane przez organizacje ochrony środowiska przed sądem.
