Język postępowania: francuski(2021/C 338/50)
(Dz.U.UE C z dnia 23 sierpnia 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: PB (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;
i w związku z tym
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 maja 2021 r., doręczonej w dniu 10 maja 2021 r., w sprawie odzyskania odpowiednio (i) 4 241 507 EUR (zamówienie TACIS/2006/101-510) (kwota główna) lub 4 674 256,92 EUR (kwota główna wraz z odsetkami za zwłokę na dzień 30 kwietnia 2021 r.) oraz (ii) 1 197 055,86 EUR (zamówienie CARDS/2008/166-429) (kwota główna) lub 1 298 608,85 EUR (kwota główna wraz z odsetkami za zwłokę na dzień 30 kwietnia 2021 r.), od których należy odjąć 399 825 EUR;
- nakazanie zwrotu wszelkich kwot ewentualnie odzyskanych przez Komisję na podstawie tej decyzji, wraz z odsetkami za zwłokę według stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny, powiększonej o 7 punktów;
- nakazanie zapłaty 10 000 EUR tytułem odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia rozporządzenia finansowego, ponieważ Komisji nie przysługuje wobec skarżącego żadna wierzytelność, a w każdym razie żadna pewna wierzytelność.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów formalnych, obowiązku staranności i zasady bezstronności, przewidzianych w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Skarżący podnosi, że w zaskarżonej decyzji, w celu uzasadnienia wszczęcia procedury odzyskania należności, Komisja wskazała, iż nie zastosował się on do noty obciążeniowej, ponaglenia i wezwania do zapłaty. Czyniąc to, pozwana nie wspomniała jednak, po pierwsze, że skarżący je zakwestionował, a po drugie, że sąd belgijski uznał się za właściwy do rozpoznania powództwa wniesionego do tego sądu przez HB w kontekście dwóch umów. Skarżący dodaje, że pozwana uchybiła również ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ nie wyjaśniła powodów, które skłoniły ją w tym przypadku do podjęcia takiej decyzji. Wreszcie, skarżący uważa, że Komisja nie zbadała w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych elementów niniejszej sprawy.
3. Zarzut trzeci dotyczący braku kompetencji Komisji do wydawania decyzji stanowiących tytuł egzekucyjny, braku podstawy prawnej i oczywistego błędu w ocenie. Skarżący podnosi, że Komisja nie była uprawniona do wydania dwóch decyzji stanowiących tytuł egzekucyjny w celu odzyskania wierzytelności, którą - jak twierdzi Komisja - ma ona wobec podmiotu gospodarczego, którym zarządza skarżący i który uważa ona za odpowiedzialny solidarnie, z uwagi na brak w umowie między nimi klauzuli arbitrażowej przyznającej sądom Unii właściwość do rozstrzygania sporów powstałych między nimi w dziedzinie zobowiązań umownych. Otóż skarżący uważa, że jeżeli Komisja nie jest uprawniona do wydania dwóch decyzji dotyczących tego podmiotu gospodarczego, to nie może być również uprawniona do wydania decyzji w stosunku do niego, ponieważ podstawa jego powództwa ma charakter umowny.
