[Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 5 - Stosowanie - Pojęcie "kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony" - Umowy o pracę na czas określony zawierane w sektorze publicznym - Środki mające na celu zapobieganie nadużyciom w zawieraniu kolejnych umów o pracę lub nawiązywaniu kolejnych stosunków pracy na czas określony i karanie tych nadużyć - Pojęcie "obiektywnych powodów" uzasadniających takie umowy - Równoważne rozwiązania prawne - Obowiązek wykładni zgodnej prawa krajowego - Kryzys gospodarczy]Język postępowania: hiszpański
(2021/C 289/09)
(Dz.U.UE C z dnia 19 lipca 2021 r.)
Sąd odsyłający
Tribunal Superior de Justicia de Madrid
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca apelację: Instituto Madrileño de Investigación y Desarrollo Rural, Agrario y Alimentario
Strona przeciwna: JN
Sentencja
1) Wykładni klauzuli 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy dokonywać w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z jego wykładnią dokonaną w orzecznictwie krajowym, które z jednej strony pozwala, w oczekiwaniu na zakończenie procedur rekrutacyjnych wszczętych w celu obsadzenia w sposób ostateczny wakujących stanowisk pracowników w sektorze publicznym, na odnawianie umów na czas określony bez wskazania dokładnego terminu zakończenia tych procedur, a z drugiej strony zakazuje zarówno zrównania tych pracowników z "pracownikami zatrudnionymi na podstawie krótkotrwałej umowy na czas nieokreślony", jak i przyznania tym pracownikom odprawy. Okazuje się bowiem, że owo uregulowanie krajowe - z zastrzeżeniem weryfikacji, których powinien dokonać sąd odsyłający - nie przewiduje żadnego środka mającego na celu zapobieganie nadużyciom wynikającym z zawierania kolejnych umów o pracę na czas określony i w razie potrzeby karanie tych nadużyć.
2) Klauzulę 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70, należy interpretować w ten sposób, że względy czysto ekonomiczne związane z kryzysem gospodarczym z 2008 r. nie mogą stanowić powodu uzasadniającego brak w prawie krajowym jakiegokolwiek środka mającego na celu zapobieganie stosowaniu kolejnych umów o pracę na czas określony i karanie ich stosowania.
