[Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/wSiSW - Europejski nakaz aresztowania - Podstawy fakultatywnej odmowy wykonania - Artykuł 4 pkt 5 - Osoba, której dotyczy nakaz, w stosunku do której zapadło prawomocne orzeczenie dotyczące tych samych czynów w państwie trzecim - Orzeczona kara, która została wykonana lub nie może być już wykonywana w świetle prawa państwa, w którym nastąpiło skazanie - Stosowanie - Zakres uznania przysługujący wykonującemu nakaz organowi sądowemu - Pojęcie "tych samych czynów" - Złagodzenie kary przyznane przez organ pozasądowy w ramach powszechnego środka łagodzenia kar]Język postępowania: niderlandzki
(2021/C 278/33)
(Dz.U.UE C z dnia 12 lipca 2021 r.)
Sąd odsyłający
Rechtbank Amsterdam
Strona w postępowaniu głównym
X
Sentencja
1) Artykuł 4 pkt 5 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy państwo członkowskie zdecyduje się transponować ten przepis do swojego prawa krajowego, wykonujący nakaz organ sądowy, oceniając, czy należy odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania z powodu wskazanego w tym przepisie, powinien dysponować pewnym zakresem uznania.
2) Artykuł 3 pkt 2 i art. 4 pkt 5 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy interpretować w ten sposób, iż zawarte w obu tych przepisach pojęcie "tych samych czynów" powinno podlegać jednolitej wykładni.
3) Artykuł 4 pkt 5 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, który uzależnia stosowanie przewidzianej w tym przepisie podstawy fakultatywnej odmowy wykonania nakazu od przesłanki, aby w przypadku skazania kara została wykonana lub była aktualnie wykonywana albo nie mogła być już wykonywana w świetle prawa państwa, w którym nastąpiło skazanie, należy interpretować w ten sposób, że przesłanka ta jest spełniona, w sytuacji gdy osoba, której dotyczy wniosek o przekazanie, została prawomocnie skazana za te same czyny na karę pozbawienia wolności, która to kara została częściowo wykonana w państwie trzecim, w którym zapadł wyrok skazujący, a w pozostałym zakresie została darowana przez pozasądowy organ tego państwa w ramach powszechnego środka łagodzenia kar, który znalazł zastosowanie również wobec osób skazanych za popełnienie poważnych przestępstw i który nie znajduje oparcia w obiektywnych względach leżących u podstaw polityki karnej. Do wykonującego nakaz organu sądowego, w ramach przysługującego mu zakresu uznania, należy wyważenie względów zapobiegania bezkarności oraz zwalczania przestępczości z jednej strony i wymogu zagwarantowania zainteresowanej osobie pewności prawa z drugiej strony.
