Język postępowania: francuski(2021/C 182/61)
(Dz.U.UE C z dnia 10 maja 2021 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Alver, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: VW, Komisja Europejska, Parlament Europejski
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania Rada podnosi trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem żądania głównego, dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do istnienia różnicy w traktowaniu, dla celów przyznania renty rodzinnej na podstawie art. 18 lub art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, między, z jednej strony, pozostałym przy życiu małżonkiem byłego urzędnika, który zawarł związek małżeński przed zakończeniem służby a, z drugiej strony, pozostałym przy życiu małżonkiem byłego urzędnika, który zawarł związek małżeński po zakończeniu służby. W tym względzie Rada podnosi, że Sąd nie dokonał oceny porównywalności rozpatrywanych sytuacji pod względem wszystkich charakteryzujących je czynników, w tym w szczególności odpowiednich sytuacji prawnych, w świetle przedmiotu i celu aktu prawnego Unii, który ustanawia rozpatrywane rozróżnienie, czyli regulaminu pracowniczego jako całości. Sąd naruszył zatem prawo, gdy stwierdził, że data zawarcia małżeństwa jest jedynym czynnikiem decydującym o zastosowaniu art. 18 lub art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, podczas gdy tym, co uzasadnia odmienne traktowanie jest zasadnicza różnica, zarówno faktyczna jak i prawna, pomiędzy sytuacją prawną urzędnika zajmującego jedno ze stanowisk, o których mowa w art. 35 regulaminu pracowniczego a sytuacją prawną byłego urzędnika.
Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do zakresu kontroli sądowej wyborów dokonanych przez prawodawcę Unii. Według Rady Sąd odniósł się do istnienia "zwykłego" marginesu swobody prawodawcy Unii, który "oznacza konieczność sprawdzenia, czy nie jest nieracjonalne, aby prawodawca Unii ocenił, że wprowadzona różnica w traktowaniu może być właściwa i konieczna do osiągnięcia zamierzonego celu". Tymczasem sąd przyznał, że prawodawca Unii, w ramach wykonywania powierzonych mu kompetencji, dysponuje szerokim zakresem uznania w dziedzinach, w których jego działanie wymaga dokonania wyborów o charakterze politycznym, gospodarczym lub społecznym oraz w których jest on zobowiązany do dokonywania złożonych ocen i oszacowań, jak to ma miejsce w przypadku organizacji systemu zabezpieczenia społecznego. Nie chodzi więc o to, czy środek przyjęty w takiej dziedzinie był jedyny lub najlepszy z możliwych. Jedynie bowiem okoliczność, że jest on w sposób oczywisty niewłaściwy w stosunku do celu, który zamierzają osiągnąć właściwe instytucje, może mieć wpływ na zgodność z prawem tego środka. Dokonując kontroli, która wykracza poza oczywiście niewłaściwy charakter rozpatrywanego środka, Sąd zastąpił własną ocenę oceną prawodawcy i tym samym przekroczył granice kontroli zgodności z prawem.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa przez Sąd w ramach badania uzasadnionego charakteru różnicy w traktowaniu. Badanie to jest obarczone, po pierwsze, naruszeniem prawa popełnionym przez Sąd w odniesieniu do określenia zakresu kontroli wyborów dokonanych przez prawodawcę. Po drugie, Sąd nie uwzględnił orzecznictwa, zgodnie z którym to na stronie skarżącej spoczywa obowiązek wykazania niezgodności przepisu prawnego z prawem pierwotnym, a nie na instytucjach, które opracowały dany akt prawny, obowiązek wykazania jego zgodności z prawem. Po trzecie, Sąd naruszył prawo, gdy badał uzasadnienie odmiennego traktowania w świetle orzecznictwa, zgodnie z którym ogólne domniemanie oszustwa nie może być wystarczające dla uzasadnienia środka, który narusza cele Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i doszedł do wniosku, że art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego ustanawia "ogólne i niepodważalne domniemanie oszustwa w odniesieniu do małżeństw trwających krócej niż pięć lat".
