Język postępowania: angielski(Dz.U.UE C z dnia 10 maja 2021 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Lukáš Wagenknecht (przedstawiciel: A. Koller, advokátka)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia obowiązku bezstronności z uwagi na konflikt interesów sędziego Sądu J. C. Laitenbergera wynikający, po pierwsze, z faktu, że do roku 2019 pełnił on funkcję dyrektora generalnego Komisji Europejskiej, i po drugie, że w ramach sprawowania tego stanowiska w 2018 r. w ramach komunikacji z wnoszącym odwołanie wyraził za pośrednictwem swojego rzecznika oficjalny pogląd, w którym stwierdzono, iż Komisja Europejska powinna uniknąć badania pomocy państwa, ewentualnie bezprawnie przyznanej Agrofert Group. Taka sytuacja sprawia obiektywne wrażenie konfliktu interesów sędziego J.C. Laitenbergera, bez względu na to, czy doszło do naruszenia konkretnej zasady konfliktu interesów.
Zarzut drugi dotyczy naruszenia obowiązku sumienności sędziów Sądu wynikającego z ich braku zdolności do uznania fundamentalnego znaczenia niniejszej sprawy w związku z zasadniczym instytucjonalnym funkcjonowaniem Unii Europejskiej i jej podstawowymi wartościami oraz do dostosowania postępowania i będącego jego wynikiem postanowienia do tych aspektów.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia obowiązku niezależności ósmej izby Sądu ze względu na to, że Sąd przyjął bezkrytycznie strategię procesową Komisji Europejskiej mającą na celu uniknięcie kontroli merytorycznej jej aktów jako instytucji publicznej oraz zrezygnował de facto z kontroli sądowej instytucji Unii Europejskiej, w tym Komisji Europejskiej, w związku ze spoczywającym na nich obowiązkiem przestrzegania zakazu konfliktu interesów w odniesieniu do budżetu Unii.
Zarzut czwarty dotyczy odmówienia wnoszącemu odwołanie dostępu do wymiaru sprawiedliwości przez Sąd z uwagi na okoliczność, że nie pozwala on na ukaranie instytucji publicznych Unii, w tym Komisji Europejskiej, jeżeli naruszyły one konkretne przepisy prawa Unii i naruszyły podstawowe wartości Unii. Pozbawienie obywateli Unii i ich wybranych przedstawicieli możliwości pozywania takich instytucji w związku z bezczynnością stanowi "odmowę sprawiedliwości".
Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa do życia wnoszącego odwołanie, ponieważ Sąd nie zbadał popartego dowodami twierdzenia wnoszącego odwołanie, że jego życie jest zagrożone ze względu na powołanie się na swoje prawa przed Trybunałem Sprawiedliwości, który dotyczy - jakkolwiek pośrednio - konfliktu interesów czeskiego premiera Andreja Babiša.
Zarzut szósty dotyczy naruszenia prawa do rzetelnego procesu zgodnie z art. 6 ust. 1 EKPC i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej ze względu na: po pierwsze, brak oceny większości argumentów wnoszącego odwołanie będący wynikiem zignorowania pod względem ilościowym i jakościowym argumentów wnoszącego odwołanie, po drugie, zastosowanie "fauli argumentacyjnych" w odniesieniu do niewielu argumentów wnoszącego odwołanie, polegających na pozytywnej i negatywnej błędnej interpretacji argumentów wnoszącego odwołanie, i po trzecie, brak jakiejkolwiek oceny argumentów wnoszącego odwołanie.
Zarzut siódmy dotyczy naruszenia podstawowej wartości demokracji ze względu na okoliczność, że ogólne zwlekanie przez instytucje Unii z rozstrzygnięciem problemu konfliktu interesów czeskiego premiera jest dla nich korzystne, ponieważ pozwala Komisji Europejskiej i innym państwom członkowskim łatwiej "wyciągnąć zgodę" od Republiki Czeskiej w Radzie Europejskiej w kwestiach, które leżą w interesie tych innych państw członkowskich i Komisji Europejskiej, lecz nie w interesie Republiki Czeskiej, co w rzeczywistości zmniejsza wartość głosów Republiki Czeskiej jako państwa członkowskiego w Radzie Europejskiej.
Zarzut ósmy dotyczy naruszenia podstawowej wartości praworządności przez Sąd, jako że oświadczył on, iż członek parlamentu państwa członkowskiego nie ma interesu w zwróceniu się do Trybunału z pytaniem, czy organ wykonawczy Unii (Komisja) przestrzega obowiązków spoczywających na nim na podstawie wiążącego prawodawstwa Unii oraz że podatnik Unii nie ma interesu w zwróceniu się do Trybunału, za pośrednictwem swojego wybranego przedstawiciela, przewodniczącego Stałego Komitetu Republiki Czeskiej, z wnioskiem o kontrolę zgodności z prawem rozdziału środków publicznych oraz tego, czy organ wykonawczy Unii (Komisja) przestrzega i zapewnia przestrzeganie reguł prawidłowego rozdziału pieniędzy podatników.
Zarzut dziewiąty dotyczy naruszenia przez Sąd podstawowej wartości równości wobec prawa, ponieważ Unia Europejska przestałaby być międzynarodową organizacją przestrzegającą podstawowej wartości równości wobec prawa, jeżeli - jak twierdziła Komisja i co potwierdził Sąd - niektóre osoby i instytucje (krajowe) są związane art. 61 rozporządzenia finansowego 1 i art. 325 ust. 1 TFUE, podczas gdy inne osoby (komisarze) i instytucje (Komisja) w rzeczywistości nie są nimi związani, ponieważ nikt nie mógłby ich pozwać przed Trybunałem Sprawiedliwości w przypadku, gdy te ostatnie osoby i instytucje naruszyłyby wspomniane artykuły poprzez zaniechanie polegające na nieprzestrzeganiu obowiązków wynikających z tych artykułów.
Zarzut dziesiąty dotyczy naruszenia podstawowej wartości praworządności, ponieważ odmowa działania, co narusza podstawowe wartości Unii, nie może zostać konwalidowana poprzez ciągłą odmowę podjęcia działania przez Komisję.
Zarzut jedenasty dotyczy naruszenia zasad wspólnych systemom prawnym państw członkowskich, mianowicie zasady zakazu konfliktu interesów urzędników publicznych, w tym członków rządu, która to zasada wiąże się również z rzeczywistym stosowaniem tej zasady, co z kolei zakłada możliwość wniesienia przez osobę mającą interes odmienny od interesów instytucji Unii Europejskiej, w tym Komisji Europejskiej, skargi na bezczynność Komisji z uwagi na niezapewnienie faktycznego stosowania zakazu konfliktu interesów.
