Język postępowania: angielski(2020/C 378/27)
(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2020 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: H. Marcos Fraile, pełnomocnik, N. Tuominen, adwokat)
Druga strona postępowania: Jiangsu Seraphim Solar System Co. Ltd, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Tytułem żądania ewentualnego:
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, Sąd naruszył prawo, orzekając, że skarga jest dopuszczalna.
Strona skarżąca powinna wykazać legitymację procesową na podstawie art. 263 TFUE, w szczególności bezpośrednie oddziaływanie oraz interes prawny w odniesieniu do art. 2 zaskarżonego rozporządzenia 1 . Cła antydumpingowe, należne jako skutek prawny unieważnienia faktur, podlegają zapłacie krajowym organom celnym nie przez stronę skarżącą, lecz przez inną spółkę, Seraphim Solar System GmbH. Rada uważa zatem, że strona skarżąca nie wykazała istnienia bezpośredniego oddziaływania oraz interesu prawnego, a Sąd popełnił błąd, uznając, że zostało to przez nią wykazane.
Ponadto, strona skarżąca nie może, ze względu na upływ terminu przedawnienia, podnieść zarzutu niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynikającym z wyroków w sprawach TWD Textilwerke Deggendorf i Nachi Europe.
Wreszcie, kwestia dopuszczalności skarg przeciwko rozporządzeniu nr 1238/2013 2 i rozporządzeniu nr 1239/2013 3 jest całkowicie jasna również w świetle wyroku w sprawie SolarWorld, w którym orzeczono, że art. 3 rozporządzenia nr 1238/2013 oraz art. 2 rozporządzenia nr 1239/2013 nie mogą zostać oddzielone od reszty tych aktów.
Po drugie, Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 8 i 13 rozporządzeń podstawowych "wyczerpują" możliwość pobrania ceł od przywozów, które naruszyły zobowiązanie, oraz że jakiekolwiek inne podejście prowadzi do uznania pobrania ceł jako dokonanego "z mocą wsteczną".
Stanowisko Sądu opiera się na błędnym rozumieniu rozporządzeń podstawowych. Artykuł 10 ust. 5 i art. 16 ust. 5 rozporządzeń podstawowych dotyczą w zasadzie skutków stwierdzenia, że zobowiązanie zostało naruszone. Jest to równoznaczne z "mocą wsteczną w rozumieniu rozporządzeń podstawowych", czyli nałożeniem ostatecznych ceł antydumpingowych/wyrównawczych nie później niż 90 dni od zastosowania środków tymczasowych do przywozów podlegających rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 i art. 24 ust. 5 rozporządzeń podstawowych.
Rozpatrywana sytuacja, czyli naruszenie zobowiązania i tego skutki, ma wyraźnie inny charakter. Jedynym ograniczeniem przewidzianym przez art. 10 ust. 5 i art. 16 ust. 5 rozporządzeń podstawowych jest to, że takiego pobrania z mocą wsteczną nie należy stosować do przywozu dokonanego w ciągu 90-dniowego okresu przed naruszeniem lub wycofaniem zobowiązania.
Ponadto nie może istnieć moc wsteczna, gdy cła zostają nałożone od początku i przewiduje się jedynie wyjątek od ich pobrania. Poprzez zobowiązanie producent eksportujący unika bowiem stosowania rozpatrywanych ceł, jeżeli przesłanki w tym zakresie są spełnione. Niemniej dług celny powstanie, gdy zgłaszający zdecyduje o dopuszczeniu towarów do swobodnego obrotu, czyli bez pobrania cła antydumpingowego, i okaże się, że naruszono jeden lub kilka warunków tego zobowiązania.
Po trzecie, Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 14 ust. 1 i art. 24 ust. 1 rozporządzeń podstawowych nie upoważniają Radę do ustanowienia systemu monitorowania zobowiązań obejmującego unieważnianie faktur.
Artykuł 14 ust. 1 i art. 24 ust. 1 rozporządzeń podstawowych przyznają Radzie bardzo szerokie uprawnienia przy przyjmowaniu rozporządzenia nakładającego cła, jak wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości w sprawie Deichmann. Dlatego też Sąd naruszył prawo, uznając, że Rada nie ma uprawnienia do ustanowienia systemu monitorowania zobowiązań obejmującego unieważnianie faktur.
Stanowisko Sądu jest sprzeczne z zamiarem prawodawcy. W prawie Unii brak jest uzasadnienia dla takiej daleko idącej ochrony podmiotu gospodarczego, który narusza dobrowolnie podjęte przez niego zobowiązania oraz, jak w niniejszej sprawie, nie kwestionuje nawet istnienia tych naruszeń. Stanowisko to jest również bardziej rygorystyczne niż to co jest wymagane na podstawie prawa Światowej Organizacji Handlu (WTO), więc stawia Unię w sytuacji mniej korzystnej w porównaniu z partnerami handlowymi innych członków WTO.
Dodatkowo, zaskarżony wyrok sprawia, że zobowiązania stają się nieproporcjonalnie ryzykowne dla Komisji. Podjęcie zobowiązań niesie ze sobą ryzyko po stronie Unii, jak i trudności w monitorowaniu porozumienia. Podstawowym obowiązkiem strony przyjmującej zobowiązanie jest w rzeczywistości współpraca z Komisją i zapewnienie w ten sposób sprawnego monitorowania właściwego spełnienia zobowiązania. Bez tej gwarancji Komisja byłaby pozostawiona z całym ryzykiem, podczas gdy każdy, kto naruszył zobowiązanie, mógłby zachować wszelkie korzyści uzyskane w wyniku naruszenia. Interpretacja ta mija się także z celem skutecznej ochrony przemysłu Unii przed wyrządzającym szkodę dumpingiem/subsydiowaniem, które są (ewentualnie) niwelowane poprzez zobowiązanie.
