Język postępowania: niemiecki(2019/C 399/35)
(Dz.U.UE C z dnia 25 listopada 2019 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: NRW.Bank (przedstawiciele: adwokaci J. Seitz, J. Witte i D. Flore)
Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty:
Po pierwsze, jego skarga o stwierdzenie nieważności nie została - w przeciwieństwie do tego, co stwierdził Sąd - złożona po terminie w rozumieniu art. 263 akapit szósty TFUE. Decyzja strony pozwanej dotycząca rocznej składki strony skarżącej na rzecz fundusz restrukturyzacji za rok 2016 opiera się bowiem na dwóch następujących po sobie decyzjach strony pozwanej, czyli tak zwanych "pierwszej decyzji SRB" i "drugiej decyzji SRB". Obie decyzje SRB były skierowane jedynie do krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanego dalej "FMSA"), a strona skarżąca nie została o nich bezpośrednio poinformowana, ani nie zostały one jej przekazane. Strona skarżąca dowiedziała się o możliwym istnieniu tych decyzji SRB (a nie o ich treści) jedynie poprzez decyzje FMSA w sprawie poboru, czyli tak zwane "pierwsza decyzja FMSA" i "druga decyzja FMSA".
W przeciwieństwie do ustaleń Sądu decydującą okolicznością do celów obliczenia terminu na złożenie skargi o stwierdzenie nieważności jest zatem jedynie dzień doręczenia stronie skarżącej drugiej decyzji FMSA. Druga decyzja SRB zastąpiła bowiem pierwszą decyzję SRB.
Jednak nawet przy założeniu, że druga decyzja SRB nie zastąpiła całkowicie pierwszej decyzji SRB, lecz ją tylko zmieniła, początek biegu terminu na złożenie skargi - zgodnie z orzecznictwem - także opierałby się na dniu doręczenia stronie skarżącej drugiej decyzji FMSA.
Strona skarżąca uważa ponadto, że - w przeciwieństwie do ustaleń Sądu - biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, nie była ona zobowiązana do żądania pierwszej decyzji SRB oraz do zaznajomienia się w ten sposób z treścią tej decyzji i jej uzasadnieniem. Otóż taki obowiązek nie powstaje w żadnym razie, gdy - tak jak w niniejszym przypadku - brak jest pewności zarówno co do osoby zainteresowanej, jak i co do przedmiotu rzekomego wymogu złożenia wniosku.
Wreszcie, już na podstawie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, a w każdym razie z uwagi na usprawiedliwiony błąd należy uznać, że termin na złożenie skargi został zachowany.
Po drugie, Sąd popełnił błąd, uznając, że strona skarżąca nie przedstawiła żadnych zarzutów ani argumentów w odniesieniu do drugiej decyzji SRB. Stwierdzenie to narusza wynikające z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo skarżącej do bycia wysłuchaną. Sąd pominął szereg uwag przedstawionych przez stronę skarżącą i nie uwzględnił ich w jego orzeczeniu, pozbawiając tym samym stronę skarżącą sprawiedliwego procesu.
