(2019/C 328/13)Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 30 września 2019 r.)
Sąd odsyłający
Tribunal Superior de Justicia de Castilla-La Mancha.
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: WT.
Strona pozwana: Subdelegación del Gobierno en Guadalajara.
Pytania prejudycjalne
Tutejszy sąd pyta Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej o to, czy zgodna z art. 12 dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi 1 oraz między innymi z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 grudnia 2017 r. (sprawa C-636/16) i z dnia 8 grudnia 2011 r. (sprawa C-371/08), jest wykładnia sformułowana w wyrokach hiszpańskiego Tribunal Supremo (sądu najwyższego) nr 191/2019 z dnia 19 lutego 2019 r., wydanego w związku ze skargą kasacyjną 5607/2017 (ECLI:ES:TS:2019:580), i nr 257/2019 z dnia 27 lutego 2019 r., wydanego w związku ze skargą kasacyjną 5809/2017 (ECLI:ES:TS:2019:663), zgodnie z którą możliwe jest w oparciu o interpretację dyrektywy 2001/40/WE 2 stwierdzenie, że każdy obywatel państwa trzeciego posiadający zezwolenie na pobyt długoterminowy, który popełnił przestępstwo podlegające karze pozbawienia wolności na okres co najmniej jednego roku, może i powinien być "automatycznie" wydalony, tzn. [bez] konieczności dokonania oceny jego l sytuacji osobistej, rodzinnej, społecznej lub sytuacji związanej z zatrudnieniem.
1 Dz.U. 2004, L 16, s. 44.
2 Dyrektywa Rady nr 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (Dz.U. 2001, L 149, s. 34).
