Język postępowania: polski(2019/C 270/24)
(Dz.U.UE C z dnia 12 sierpnia 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciele: B. Majczyna, pełnomocnik, W. Gonatarski, adwokat)
Strony pozwane: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności art. 17 ust. 4 lit. b) oraz art. 17 ust. 4 lit. c) in fine (to znaczy w części obejmującej sformułowanie: "a także dołożyli wszelkich starań, aby zapobiec ich przyszłemu zamieszczaniu zgodnie z lit. b)") dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (Dz. Urz. UE L 130 z 17.5.2019, str. 92) oraz o obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Tytułem ewentualnym, na wypadek uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że zaskarżone przepisy nie mogą zostać oddzielone od pozostałych przepisów zawartych w art. 17 dyrektywy (UE) 2019/790 bez zmiany istoty regulacji zawartej w tym artykule, Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności art. 17 dyrektywy (UE) 2019/790 w całości.
Rzeczpospolita Polska podnosi przeciwko zaskarżonym przepisom dyrektywy 2019/790 zarzut naruszenia prawa do wolności wypowiedzi i informacji, gwarantowanego przez art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
Rzeczpospolita Polska twierdzi w szczególności, że nałożenie na dostawców usług udostępniania treści online obowiązku dołożenia wszelkich starań, aby zapewnić brak dostępu do poszczególnych utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, w odniesieniu do których podmioty uprawnione przekazały dostawcom usług odpowiednie i niezbędne informacje (art. 17 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2019/790) oraz nałożenie na dostawców usług udostępniania treści online obowiązku dołożenia wszelkich starań, aby zapobiec przyszłemu zamieszczaniu utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną, co do których podmioty uprawnione złożyły odpowiednio uzasadnione zastrzeżenia (art. 17 ust. 4 lit. c) in fine dyrektywy 2019/790) skutkuje - w celu uniknięcia odpowiedzialności - koniecznością uprzedniego automatycznego weryfikowania (filtrowania) przez dostawców treści udostępnianej online przez użytkowników, a tym samym koniecznością wprowadzenia mechanizmów kontroli prewencyjnej. Mechanizm taki podważa istotę prawa do wolności wypowiedzi i informacji oraz nie spełnia wymogu proporcjonalności i niezbędności ograniczenia tego prawa.
