Język postępowania: angielski(2018/C 231/18)
(Dz.U.UE C z dnia 2 lipca 2018 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciel: P.J. Loewenthal, F. Tomat, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Dôvera zdravotná poist'ovňa, a.s., Republika Słowacka, Union zdravotná poist'ovňa a.s.
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżonym wyrokiem Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji (UE) 2015/248 z dnia 15 października 2014 r. w sprawie środków SA.23008 (2013/C) (ex 2013/NN) przyznanych przez Republikę Słowacką na rzecz Spoločná zdravotná poisťovňa, a.s. (SZP) i Všeobecná zdravotná poisťovňa, a.s. (VZP) (Dz.U. 2015, L 41, s. 25).
Komisja podnosi trzy zarzuty w odwołaniu od zaskarżonego wyroku.
Po pierwsze, Komisja uważa, że Sąd nie dopełnił obowiązku uzasadnienia na podstawie art. 36 i art. 53 ust. 1 statutu Trybunału Sprawiedliwości. W zaskarżonym wyroku Sąd stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, uwzględniając drugi zarzut skarżącej w pierwszej instancji, mianowicie ten, że Komisja błędnie przyjęła, iż słowacki obowiązkowy system ubezpieczeń zdrowotnych opiera się przede wszystkim na zasadzie solidarności. Niemniej norma prawna, którą w rzeczywistości zastosował do stwierdzenia nieważności, to norma, którą skarżąca zaproponowała w zarzucie pierwszym w pierwszej instancji, a mianowicie, że sama obecność cech ekonomicznych przekształca świadczenie usług ubezpieczenia zdrowotnego w działalność gospodarczą. Ponieważ normy prawne wskazane w pierwszym i drugim zarzucie skarżącej wzajemnie się wykluczały, Komisja nie jest w stanie zrozumieć, na jakiej podstawie stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji.
Po drugie, Komisja uważa, że Sąd naruszył prawo poprzez błędną wykładnię pojęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W zaskarżonym wyroku Sąd uznał twierdzenie Komisji, że słowacki obowiązkowy system ubezpieczeń zdrowotnych opierał się przede wszystkim na zasadzie solidarności, jak też jej wyjaśnienie, że jego cechy ekonomiczne zostały wprowadzone dla zapewnienia osiągnięcia jego celów społecznych i solidarnościowych. Niemniej uznał, że Komisja popełniła błąd w ocenie poprzez stwierdzenie, że działalność prowadzona przez zakłady ubezpieczeń zdrowotnych w ramach słowackiego systemu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego nie ma charakteru gospodarczego. Doszedł do tego wniosku, zwracając uwagę na zdolność ubezpieczycieli do generowania, wykorzystywania i podziału części swoich zysków oraz na konkurencję między ubezpieczycielami w zakresie klientów i jakości usług. Następnie stwierdził, że sama obecność ubezpieczycieli nastawionych na zysk na Słowacji przekształca SZP i VZP poprzez propagację w przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Stwierdzając to, Sąd nie uwzględnił orzecznictwa, zgodnie z którym system ubezpieczeń zdrowotnych opierający się przede wszystkim na zasadzie solidarności, którego cechy ekonomiczne zostały wprowadzone w celu zapewnienia ciągłości systemu i osiągnięcia celów społecznych i solidarnościowych leżących u jego podstaw, ma charakter niegospodarczy, w związku z czym zakłady ubezpieczeń zdrowotnych prowadzące działalność w ramach tego programu nie są przedsiębiorstwami.
Po trzecie, Komisja uważa, że Sąd wypaczył dowody przedstawione mu w pierwszej instancji poprzez stwierdzenie, że istnieje "intensywna i złożona konkurencja" między zakładami ubezpieczenia zdrowotnego na Słowacji, podczas gdy w aktach sprawy wskazano jedynie na bardzo ograniczoną konkurencję w zakresie nieodpłatnych świadczeń nieobowiązkowych.
