Język postępowania: francuski(2018/C 161/42)
(Dz.U.UE C z dnia 7 maja 2018 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, B. Mongin, L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Sabine Tuerck
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W odniesieniu do procedur przeniesienia uprawnień emerytalnych nabytych w krajowym zakładzie do systemu emerytalnego urzędników Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii, pierwszy zarzut odwołania dotyczy naruszenia przez Sąd orzecznictwa Trybunału wypracowanego w sprawie Radek Časta (wyrok z dnia 5 grudnia 2013 r., C-166/12, pkt 24, 28 i 31), zgodnie z którym czynność polegająca na przeliczeniu wartości kapitałowej praw do emerytury nabytych w systemie krajowym na lata zaliczane do okresu uprawniającego do emerytury w systemie emerytalnym Unii podlega prawu Unii. Czynność ta obejmuje uwzględnienie waloryzacji kapitału między wnioskiem a chwilą faktycznego transferu, przewidzianą przez regulamin pracowniczy. Sąd popełnił naruszenie prawa, ponieważ uznał, że Komisja nie miała uprawnienia do dokonania odliczenia waloryzacji kapitału między dniem zarejestrowania wniosku o przeniesienie a faktycznym transferem kapitału. Uznając, że Komisja nie ma kompetencji do dokonania takich odliczeń, Sąd naruszył art. 11 ust. 2 akapit 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, pominął fakt uznanych w tym artykule kompetencji Komisji oraz naruszył prawo.
Drugi zarzut odwołania dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, iż uznano, że odliczenia waloryzacji kapitału można dokonać według innej stopy, niż ta przewidziana przez regulamin pracowniczy, i wyłącznie na podstawie podlegającego przeniesieniu kapitału. Tymczasem odliczenia waloryzacji kapitału należy dokonywać zgodnie z regulaminem pracowniczym, który wymaga przestrzegania równowagi aktuarialnej i w tym celu przewiduje stosowanie stopy wynoszącej 3,1 %. Ponadto, odnosząc się do kwoty "podlegającej przeniesieniu", podczas gdy w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego mowa jest o tym, że przekształcenie kwot stanowiących uprawnienia emerytalne zainteresowanego na lata służby uprawniające do emerytury powinno nastąpić na podstawie faktycznego przeniesienia, Sąd naruszył te przepisy i nie zastosował się do wyroku Sądu wydanego w odwołaniu w dniu 13 października 2015 r. w sprawie Komisja /Verile i Gjergij (T-104/14 P).
Trzeci zarzut dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że ogólnym przepisom wykonawczym wydanym przez Komisję w celu wykonania regulaminu pracowniczego przyznano pierwszeństwo przed samym regulaminem pracowniczym, który jest normą wyższego rzędu, oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia. W pierwszej części trzeciego zarzutu Komisja utrzymuje, że Sąd nadał ogólnym przepisom wykonawczym wykładnię niezgodną z brzmieniem przepisu regulaminu pracowniczego, które te OPW mają wykonywać, oraz naruszył zasadę, zgodnie z którą regulamin pracowniczy, zinterpretowany w wyroku Trybunału Radek Časta, nie pozwala na przekształcenie w lata służby uprawniające do emerytury kwot, które nie stanowią rzeczywistych uprawnień emerytalnych. W drugiej części zarzutu trzeciego Komisja podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia, ponieważ na podstawie sprzecznej motywacji uznał, że krajowy zakład wykazał waloryzację kapitału między datą złożenia wniosku a datą faktycznego transferu.
Czwarty zarzut dotyczy oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia, które popełnił Sąd, gdy ustalił istnienie bezpodstawnego wzbogacenia, które nie miało miejsca. Po pierwsze, Sąd uważa, że bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce przy zamianie w lata służby uprawniające do emerytury jedynie części przeniesionego kapitału, podczas gdy przeniesienie ocenia się na chwilę złożenia wniosku o przeniesienie, a następnie postępuje się według systemu funduszy "referencyjnych" opartego na systemie kapitalizacji. W drugiej części zarzutu czwartego Komisja podnosi naruszenie obowiązku uzasadnienia: Sąd stwierdził bezpodstawne wzbogacenie, nie tłumacząc zasadności tego ustalenia w świetle argumentu Komisji, iż kwota wykraczająca poza zastosowanie stopy 3,1 % została danemu urzędnikowi zwrócona.
