Język postępowania: rumuński(2017/C 239/51)
(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2017 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Nicolae i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy) Strona pozwana: Rumunia
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Skarga Komisji Europejskiej przeciwko Rumunii dotyczy niewykonania przez nią obowiązków ciążących na niej na mocy art. 14 lit. b) w związku z art. 13 dyrektywy 1999/31/WE w odniesieniu do 68 składowisk, które nie uzyskały zezwolenia na kontynuację działania na podstawie art. 8, a w konsekwencji należało je zamknąć zgodnie z art. 7 lit. g) i art. 13 dyrektywy.
Komisja podnosi, że art. 14 dyrektywy 1999/31/WE ustanawia system przejściowy stanowiący odstępstwo dla składowisk, które otrzymały zezwolenie lub które już działały w czasie transpozycji dyrektywy, aby nie później niż w dniu 16 lipca 2009 r. składowiska takie zostały dostosowane do nowych wymagań w zakresie środowiska przewidzianych w art. 8 rzeczonej dyrektywy. Zgodnie z art. 14 lit. b), po przedstawieniu planu zagospodarowania właściwe władze podejmują ostateczną decyzję w sprawie dalszego działania składowiska odpadów na podstawie wymienionego planu zagospodarowania oraz niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki mające na celu, zgodnie z art. 7 lit. g) i art. 13, zamknięcie jak najszybciej składowisk, które nie uzyskały, zgodnie z art. 8, zezwolenia na kontynuację działania.
W rozumieniu art. 13 składowisko odpadów lub jego część może być uznane za całkowicie zamknięte po tym, jak właściwe władze przeprowadzą ostateczną kontrolę składowiska, ocenią wszystkie sprawozdania złożone przez podmiot zajmujący się składowiskiem oraz zgłoszą podmiotowi zajmującemu się składowiskiem zgodę na zamknięcie.
W odniesieniu do 68 składowisk odpadów wskazanych w skardze Komisja utrzymuje, że Rumunia nie przekazała jej informacji pozwalających na stwierdzenie, że oprócz zaprzestania działalności takich składowisk proces zamknięcia został faktycznie zakończony zgodnie z wymogami ustanowionymi w dyrektywie 1999/31/WE. W związku z tym Komisja twierdzi, że aby uzasadnić niewykonanie zobowiązań wynikających z dyrektywy, Rumunia nie może powołać się na sytuacje czysto wewnętrzne, takie jak upadłość podmiotów gospodarczych, spory dotyczące prawa własności, przebieg postępowania administracyjnego czy odpowiedzialność władz lokalnych.
Termin transpozycji dyrektywy do wewnętrznego porządku prawnego upłynął w dniu 16 lipca 2009 r.
