Język postępowania: niemiecki(2016/C 314/20)
(Dz.U.UE C z dnia 29 sierpnia 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung i M. Wasmeier, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi o:
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca podnosi, że obowiązujące w Niemczech przepisy dotyczące obliczania podatku od wartości dodanej w związku z usługami podróży są niezgodne z dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 1 . Dyrektywa ta przewiduje w art. 306 - 310 procedura szczególna, zgodnie z którym usługi podróży świadczone przez biuro podróży na rzecz klienta należy rozumieć jako pojedynczą usługę. Prawo niemieckie w tym zakresie w sposób niedopuszczalny odbiega od tego uregulowania.
Po pierwsze, nie jest dopuszczalne wyłączenie stosowania procedury szczególnej względem podatników, którzy korzystają z usług podróży dla celów swoich przedsiębiorstw. Trybunał sprawiedliwości już swoim wyroku z dnia 26 września 2013 r. w sprawie C-189/11 2 , Komisja/Hiszpania stwierdził, że procedura szczególna podlega stosowaniu nie tylko względem usług świadczonych na rzecz prywatnych konsumentów, lecz również względem usług świadczonych na rzecz przedsiębiorstw będących podatnikami. Państwa członkowskie nie dysponują prawem ograniczenia procedury do pierwszej kategorii podmiotów.
Po drugie, przewidziana w niemieckich przepisach dotyczących podatku od wartości dodanej metoda obliczania podatku jest niezgodna z dyrektywą 2006/112/WE. Zgodnie z art. 73 oraz 306 - 310 tego aktu podstawę obliczenia podatku należy ustalić w sposób oddzielny dla każdej podróży. Niemieckie przepisy zezwalają natomiast na ryczałtowe obliczenie marży handlowej w odniesieniu do "kategorii usług" wzgl. w odniesieniu do podróży w pewnym okresie. Trybunał również stwierdził w ww. wyroku, że takie określenie w sposób ogólny nie odpowiada wspólnemu systemowi podatku od wartości dodanej.
