Język postępowania: niemiecki(2016/C 222/11)
(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2016 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH (przedstawiciel: M. Núñez Müller, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie nie dotyczy pkt 1 sentencji wyroku Sądu w sprawie T-53/14, w którym Sąd stwierdził, że w odniesieniu do drugiego i trzeciego żądania skargi postępowanie należy umorzyć. Odwołanie nie dotyczy także pkt 2 sentencji wyroku Sądu w sprawie T-53/14 w zakresie, w jakim Sąd obniżył w nim kwoty należne tytułem odszkodowania ryczałtowego do kwoty odpowiadającej 10 % zaliczek, które mają być zwrócone w ramach przedsięwzięć HyWays, HyApproval i HarmonHy. Punkt 2 sentencji wyroku jest natomiast kwestionowany w zakresie, w jakim kwoty należne tytułem odszkodowania nie zostały obniżone do zera, zgodnie z żądaniem skargi. Punkt 3 sentencji tego wyroku jest kwestionowany w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim żądanie pierwsze i (częściowo) czwarte. Punkt 4 sentencji zaskarżonego wyroku jest kwestionowany z tego względu, że uwzględnienie odwołania powinno doprowadzić do innego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów oraz z tego względu, że Sąd nie obciążył Komisji, wbrew żądaniu skarżącej, kosztami postępowania związanymi z żądaniami, w odniesieniu do których postępowanie zostało umorzone.
Wnosząca odwołanie stoi na stanowisku, że w zaskarżonym wyroku naruszono obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 36 i art. 53 ust. 1 statutu Trybunału, zasadę dobrej wiary, zakaz przeinaczania dowodów oraz mające zastosowanie prawo belgijskie.
W zaskarżonym wyroku naruszono obowiązek uzasadnienia, gdyż Sąd błędnie pod względem prawnym i bez uzasadnienia odnoszącego się do istoty zagadnienia uznał, że metoda obliczania stawki godzinowej zastosowana przez skarżącą w odniesieniu do podlegających zwrotowi kosztów doprowadziła do tego, że Komisja musiała uczestniczyć w pokryciu całkowitych kosztów niezależnych od przedsięwzięć.
Ponadto w zaskarżonym wyroku naruszono ogólną zasadę dobrej wiary, ponieważ niejasność w treści zawartych w spornych umowach warunków ogólnych należało rozstrzygnąć na niekorzyść Komisji i na korzyść skarżącej, zamiast przenosić na skarżącą ryzyko ich stosowania.
W zaskarżonym wyroku naruszono również zakaz przeinaczania dowodów, ponieważ ocena przedstawienia okoliczności faktycznych przez skarżącą w pierwszej instancji jest oczywiście błędna.
W zaskarżonym wyroku naruszono ponadto wiążące przepisy mającego zastosowania prawa belgijskiego oraz zasadę skutecznej ochrony prawnej, gdyż błędnie uznano, że wykładnia ogólnych warunków jest "jasna", a w efekcie wyłączono zastosowanie prawa belgijskiego.
W zaskarżonym wyroku naruszono wreszcie obowiązek uzasadnienia i mające zastosowanie prawo, gdyż w odniesieniu do obowiązku zapłaty odszkodowania ryczałtowego uznano w nim, że chociaż art. II.30 ogólnych warunków jest sprzeczny z obowiązującym prawem belgijskim, to jednak nie stwierdzono na tej podstawie, że ów art. II.30 nie ma zastosowania, i w sposób niezgodny z prawem wprowadzono obniżkę, kontynuując jego stosowanie.
