Język postępowania: niemiecki(2016/C 165/14)
(Dz.U.UE C z dnia 10 maja 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i E. Manhaeve, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Miasto Hamburg wydało pozwolenie wodnoprawne na utworzenie zasilanej węglem kamiennym elektrowni Moorburg, w którym wyrażono zgodę na zastosowanie obiegowego chłodzenia tej elektrowni wodą z rzeki Łaby. W przeprowadzonej przed wydaniem pozwolenia ocenie oddziaływania na środowisko zwrócono uwagę na istnienie ryzyka, że pobór wody do chłodzenia elektrowni uśmierci ryby migrujące w górę rzeki Łaby, a tym samym wyrządzi istotne szkody położonym w górnym biegu tej rzeki obszarom Natura 2000, w sytuacji gdy celami ochrony tych obszarów objęte są występujące tam gatunki. Ostatecznie w ocenie oddziaływania na środowisko uznano jednak, że nie wystąpią znaczące negatywne skutki dla chronionych obszarów, ponieważ przewidziano w niej, że pomiędzy elektrownią a odpowiednimi obszarami chronionymi zostanie zainstalowana przepławka, co pozwoli zmniejszyć rozmiary szkód. Ponadto w ramach oceny oddziaływania na środowisko nie zbadano możliwych skutków łącznego oddziaływania położonych powyżej Moorburga elektrowni już istniejących lub planowanych.
Zgodnie z art. 6 ust. 3 zdanie drugie dyrektywy 92/43/EWG przedsięwzięcie może zostać zatwierdzone tylko wtedy, gdy w świetle oceny oddziaływania na środowisko da się wykluczyć jego znaczące niekorzystne skutki dla obszarów Natura 2000. Jeśli tak nie jest, przedsięwzięcie może zostać zatwierdzone jedynie po spełnieniu rygorystycznych warunków przewidzianych w art. 6 ust. 4 dyrektywy.
Komisja stoi na stanowisku, że kwestionowana ocena oddziaływania na środowisko jest nieprawidłowa lub niekompletna z dwóch względów. Po pierwsze, w ocenie tej uznano, że przepławka jest środkiem służącym ograniczeniu szkód w kontekście art. 6 ust. 3 dyrektywy, mimo iż w świetle kryteriów sformułowanych w wyroku Trybunału w sprawie Briels (C-521/12 2 ) jest ona co najwyżej środkiem kompensującym w rozumieniu art. 6 ust. 4 dyrektywy. Po drugie, w ramach tej oceny nie zbadano wspomnianych wyżej możliwych łącznych skutków, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 3 dyrektywy. Ponieważ miasto Hamburg wykluczyło na tej podstawie ryzyko wystąpienia znaczących niekorzystnych skutków dla obszarowych chronionych, w myśl art. 6 ust. 3 dyrektywy, nie dopełniło ono wymogów przewidzianych w art. 6 ust. 4 dyrektywy, takich jak rozważenie rozwiązań alternatywnych i nadrzędnego interesu publicznego.
