Język postępowania: niemiecki(2015/C 389/23)
(Dz.U.UE C z dnia 23 listopada 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG, Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (przedstawiciel: C. Stadler, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie skierowane jest przeciwko wyrokowi Sądu Unii Europejskiej (szósta izba) z dnia 15 lipca 2015 r.
Spółki Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG i Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG na poparcie swojego odwołania podnoszą następujące zarzuty:
Po pierwsze, Sąd naruszył art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 1 , system podziału kompetencji i równowagi między instytucjami oraz zasadę gwarancji skutecznej ochrony prawnej, ponieważ błędnie zinterpretował granicę przysługującego mu prawa do nieograniczonego orzekania i nie dokonał w sprawie kontroli zaskarżonej decyzji Komisji; przyjął natomiast własną niezależne rozstrzygnięcie w sprawie grzywny. W ten sposób Sąd postawił się w miejsce administracji i pozbawił wnoszące odwołanie możliwości obrony przed błędnymi ustaleniami dotyczącymi stanu faktycznego, ponieważ odwołania od orzeczeń Sąd są ograniczone do kwestii prawnych.
Po drugie, zaskarżony wyrok narusza art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 w zakresie, w jakim Sąd błędnie przyjął datę istotną dla oceny stanu faktycznego i prawnego i w jakim - ponadto błędnie, jak już wskazano powyżej - w ramach wykonywania swojego prawa nieograniczonego orzekania oparł się na stanie faktycznym i prawnym z chwili ogłoszenia wyroku albo na faktach, jakie wystąpiły w latach 2011 - 2013, a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji Komisji. Stanowisko Sądu nie znajduje uzasadnienia w przytaczanym "podobnie" przez niego orzecznictwie; z orzecznictwa sądów Unii wynika raczej, że dodatkowe informacje mogą być brane pod uwagę z jednej strony wyłącznie na korzyść danego przedsiębiorstwa i z drugiej strony jedynie jeśli były już dostępne w chwili wydawania decyzji Komisji.
Po trzecie, Sąd naruszając zasadę proporcjonalności oraz zasadę równego traktowania nie uwzględnił praw podstawowych przysługujących wnoszącym odwołanie. Sąd nie uwzględniając zasady, o której mowa w pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, zgodnie z którą przedsiębiorstwa zmuszone do uiszczenia grzywny w ratach muszą generalnie być w stanie zapłacić ją w okresie 3-5 lat, Sąd nałożył na wnoszące odwołanie grzywnę w nieodpowiedniej wysokości, które to podmioty mogły ją uiścić jedynie po upływie bardzo długiego okresu. Ponadto Sąd w ramach swojej analizy w oparciu o zasadę równego traktowania w celu stosowania zasad sformułowanych w związku z pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz dla celów ustalenia miarodajnej daty, Sąd błędnie zinterpretował porównywalny charakter analizowanych sytuacji.
Wreszcie, Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył również podstawowe prawo procesowe do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej wnoszących odwołanie, ponieważ w ramach wykonywania swojego prawa nieograniczonego orzekania ograniczył się do obliczeń grzywny zastosowanych przez Komisję i faktów przytoczonych przez strony. Kontrola tego rodzaju nie ma nieograniczonego i zupełnego charakteru, do którego zobowiązana jest niezależną instancja w celu zapewnienia skutecznej ochrony prawnej przeciwko decyzjom Komisji w przedmiocie nałożenia kary grzywny.
