Język postępowania: francuski(2015/C 320/27)
(Dz.U.UE C z dnia 28 września 2015 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Timab Industries i Cie financière et de participations Roullier (CFPR) (przedstawiciel: N. Lenoir, avocate)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą pięć zarzutów zmierzających do uchylenia zaskarżonego wyroku.
W pierwszej kolejności wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył zasady dotyczące ciężaru dowodu oraz prawo do obrony, uznając, że zadaniem skarżących było udowodnienie w trakcie postępowania ugodowego, że nie uczestniczyły one w kartelu przed rokiem 1993.
W drugiej kolejności podnoszą one, że Sąd naruszył ich prawo do nieoskarżania samego siebie oraz prawo do obrony. Według nich Sąd nie wykonał swego nieograniczonego prawa orzekania, rezygnując z przeprowadzenia kontroli obowiązku dowodowego Komisji w odniesieniu do domniemanych "oświadczeń" skarżących, co miało znaczący wpływ na ustalenie wysokości grzywny.
W trzeciej kolejności wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd przekroczył zakres przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, uznając za "nowe elementy" uznanie przez Komisję, po wycofaniu się skarżących z postepowania ugodowego, że nie uczestniczyły one w kartelu w latach 1978-1992, po to by móc uzasadnić wymierzenie znacznie większej grzywny za naruszenie, którego czas trwania był istotnie ograniczony.
W czwartej kolejności wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył swe nieograniczone prawo orzekania, przedstawił w wyroku wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, dopuścił się naruszeń prawa przy stosowaniu postępowania ugodowego oraz naruszył zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania, zatwierdzając prawie całkowite uchylenie obniżek ze względu na współpracę przyznanych w trakcie postępowania ugodowego, w sytuacji gdy skarżące nie mogły racjonalnie spodziewać tak daleko idącej w skutkach decyzji.
W ostatniej kolejności wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi, że naruszył on swe nieograniczone prawo orzekania, a także zasady równego traktowania oraz indywidualizacji kar.
Incydentalnie wnoszące odwołanie zwracają się w końcu do Trybunału o stwierdzenie, że Sąd zlekceważył prawo do sprawiedliwego procesu, naruszając art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ze względu na to, że czas trwania postępowania był nadmiernie długi.
