Język postępowania: niemiecki(2015/C 146/32)
(Dz.U.UE C z dnia 4 maja 2015 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Hansen & Rosenthal KG, H & R Wax Company Vertrieb GmbH (przedstawiciele: J.L. Schulte, M. Dallmann i K.M. Künstner, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszące odwołanie podnoszą łącznie pięć zarzutów:
W zarzucie pierwszym wnoszące odwołanie podnoszą naruszenie zasady domniemania niewinności i zasady rzetelnego procesu sądowego. Wnoszące odwołanie bronią się tym samym przed przyjętym przez Sąd podejściem, który uznał z góry decyzję Komisji w sprawie grzywny za słuszną i ostateczną, tak że wnoszące odwołanie mogłyby doprowadzić do uznania tej decyzji za błędną tylko wtedy, gdyby obaliły stwierdzenia Komisji za pomocą pełnego dowodu. Zdaniem wnoszących odwołanie narusza to art. 48 ust. 1 karty praw podstawowych w związku z art. 52 ust. 3 karty praw podstawowych i art. 6 ust. 2 EKPC.
W zarzucie drugim wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd błędnie zastosował art. 81 TWE (obecnie art. 101 TFUE). Sąd uznał w zaskarżonym wyroku, że poszczególne zachowania podlegają zakazowi porozumień ograniczających konkurencję, chociaż nie spełniały one znamion zarzucanego czynu. Ponadto Sąd - z naruszeniem reguł dotyczących ciężaru dowodu i zasady oceny dowodów - stwierdził, że wnoszące odwołanie dopuściły się naruszeń art. 81 TWE (obecnie art. 101 TFUE). W tym względzie Sąd dopuścił się wielokrotnie naruszenia prawa, dokonując błędnych stwierdzeń, przedstawiając opacznie dowody, kwalifikując błędnie z punktu widzenia prawa dowody i naruszając zasadę domniemania niewinności, jak również zasadę rzetelnego procesu sądowego.
W zarzucie trzecim wnoszące odwołanie podnoszą naruszenie przez Sąd zasady legalności kar i prerogatywy legislacyjnej ("Wesentlichkeitsvorbehalt"). Ze względu na to, że Trybunał i Sąd nadal utrzymują, że 10 % granica grzywny określona w art. 23 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1/2003 1 stanowi pułap absolutny, a nie górny limit grzywien, w prawie Unii nie istnieją ramy prawne regulujące obliczanie wysokości grzywny z tytułu naruszenia art. 81 TWE (obecnie art. 101 TFUE). Ustalenie owych ram dla grzywien jest ze względu na prerogatywę legislacyjną zastrzeżone wyłącznie dla ustawodawcy i zamiast niego nie może tego uczynić Komisja.
Jako zarzut czwarty wnoszące odwołanie podnoszą dalsze naruszenia zasady legalności kar i zasady niedziałania prawa wstecz. Wnoszące odwołanie zarzucają, że również Sąd nie może określić grzywny w sposób prawidłowy wobec braku ram prawnych dotyczących grzywien. Ponadto wnoszące odwołanie zauważają, że poprzestanie na samej kontroli tego, czy Komisja przestrzegała własnych wytycznych, oznacza nieskorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych i tym samym stanowi naruszenie art. 31 rozporządzenia nr 1/2003. Wreszcie wnoszące odwołanie zarzucają naruszenie zasady niedziałania prawa wstecz, ponieważ Sąd potwierdził zastosowanie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. do stanu faktycznego, który został w pełni zamknięty w 2005 r.
Jako zarzut piąty i ostatni wnoszące odwołanie podnoszą naruszenia zasady proporcjonalności. Po pierwsze, Sąd naruszył art. 49 ust. 3 karty praw podstawowych, ustalając dla wnoszących odwołanie współczynnik w wysokości 17 % zarówno w odniesieniu do wagi naruszenia, jak i "opłaty wejściowej". Po drugie, wskutek naruszenia prawa poprzez uznanie, iż zachowania wnoszących odwołanie naruszają art. 81 ust. 1 TWE (obecnie art. 101 ust. 1 TFUE), Sąd przyjął błędny czas trwania naruszenia zarzucanego wnoszącym odwołanie.
