Język postępowania: niderlandzki(2015/C 107/29)
(Dz.U.UE C z dnia 30 marca 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: A.V. Placco i E. Beysen, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Kendrion NV
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Postanowieniem z dnia 6 stycznia 2015 r. Sąd Unii Europejskiej oddalił wniosek złożony przez TSUE na podstawie art. 114 regulaminu postępowania przed Sądem w sprawie T-479/14 Kendrion/Trybunał Sprawiedliwości. Wniosek TSUE miał na celu, przede wszystkim, spowodowanie stwierdzenia niedopuszczalności skargi wytoczonej przez Kendrion NV przeciwko Trybunałowi, w której podnosi on pozaumowną odpowiedzialność Unii celem uzyskania odszkodowania za szkodę, jaką twierdzi ona, iż poniosła w wyniku nieprzestrzegania przez Sąd rozsądnego terminu w sprawie T-54/06 Kendrion/Komisja. Posiłkowo TSUE podniósł kwestię incydentalną, w ramach której wniósł on do Sądu o substytuowanie go przez Komisję Europejską (zwaną dalej "Komisją") w charakterze strony pozwanej. W ramach tego wniosku TSUE podniósł, że skarżąca powinna było wytoczyć swoją skargę przeciwko Unii Europejskiej, reprezentowanej nie przez TSUE, ale przez Komisję. W zaskarżonym postanowieniu Sąd nie przychylił się do żądania TSUE.
Teraz TSUE wnosi do Trybunału Sprawiedliwości w odwołaniu na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości o uchylenie tego postanowienia. W uzasadnieniu odwołania TSUE podnosi naruszenie zasad dotyczących reprezentacji Unii przed jej organami sądowymi i naruszenie obowiązku uzasadnienia.
W ramach pierwszego zarzutu związanego z naruszeniem zasad dotyczących reprezentacji Unii przed jej organami sądowymi TSUE zauważa, że wobec braku wyraźnej zasady regulującej reprezentację Unii przed unijnymi organami sądowymi w przypadku skarg wytaczanych na podstawie art. 268 TFUE w celu egzekwowania pozaumownej odpowiedzialności Unii, zasady dotyczące reprezentacji muszą zostać wywiedzione z zasad ogólnych znajdujących zastosowanie do wykonywania wymiaru sprawiedliwości, w szczególności z zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz zasad dotyczących niezawisłości i bezstronności sędziów.
Ten pierwszy zarzut podnoszony przez TSUE składa się z dwóch części, a mianowicie dotyczy on naruszenia wymogów wynikających z zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz naruszenia wymogów wynikających z zasad dotyczących niezawisłości i bezstronności.
W ramach pierwszej części zarzutu pierwszego TSUE zauważa, że wniosek, od którego doszedł Sąd, mianowicie, iż Trybunał może reprezentować Unię w ramach przedmiotowej skargi o odszkodowanie, jest w oczywisty sposób oparty na orzecznictwie zapoczątkowanym wyrokiem Werhahn Hansamühle i in./Rada i Komisja (sprawy połączone od 63/72 do 69/ 72, EU:C:1973:121; zwanym dalej "wyrokiem Werhahn i in."). Rozwiązanie przyjęte w tym orzecznictwie jest tego rodzaju, że jeżeli z powodu działania jednego z jej organów Wspólnota, a obecnie Unia, ponosi odpowiedzialność, jest ona reprezentowana przed organem sądowym Unii przez organ bądź organy, który (względnie które) obciąża działanie prowadzące do powstania odpowiedzialności. Zdaniem TSUE takie rozwiązanie nie może zostać zastosowane do niniejszej sprawy, ponieważ z wielu powodów prowadziłoby to do sytuacji, która wydaje się sprzeczna z prawidłowym administrowaniem wymiarem sprawiedliwości, stanowiącym - zgodnie z brzmieniem wyroku Werhahn i in. - uzasadnienie jego wydania. W tym kontekście TSUE powołuje się również, w ramach kwestii wpadkowej, na brak poszanowania zakresu art. 317 akapit pierwszy TFUE i art. 53 ust. 1 rozporządzenia nr 966/2012 1 , na podstawie których Sąd powinien był w jego przekonaniu uznać zasadę, w myśl której odszkodowanie - tak jak dochodzone w niniejszej sprawie - ostatecznie musiałoby zostać wypłacone z części budżetu przypadającego na Komisję.
W ramach drugiej części zarzutu pierwszego TSUE podnosi, powołując się na wyrok ETPC z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie Mihalkov/Bułgaria (skarga nr 67719/01), że orzekając, iż w ramach postępowania w przedmiocie skargi odszkodowawczej Kendrion Trybunał musi reprezentować Unię, Sąd nie uwzględnił wymogów dotyczących niezawisłości i bezstronności sędziów. Jako że w niniejszej sprawie, po pierwsze, działanie powodujące powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej nastąpiło w ramach wykonywania wymiaru sprawiedliwości przez organ sądowy, a, po drugie, organ sądowy, który musi rozpatrzyć sprawę i) należy do tego samego organu wymiaru sprawiedliwości (Sąd) co organ, który obciąża działanie, które doprowadziło do powstania odpowiedzialności oraz ii) stanowi stały element strony pozwanej w niniejszej sprawie (Trybunału), z którym sędziowie tego organu są zawodowo związani, ww. wymogi nie są spełnione, tym bardziej, gdy - tak jak orzekł Sąd - odszkodowanie - takie jak żądane - miałoby zostać wypłacone z części budżetu przypadającego na Trybunał.
Następnie, w ramach drugiego zarzutu TSUE podnosi, że zaskarżone postanowienie narusza obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie zawiera ono żadnego konkretnego obalenia przedstawionej przez Trybunał przed Sądem argumentacji dotyczącej zakresu wyroku Kendrion/Komisja (C-50/12 P, EU:C:2013:771).
