Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawie T-364/10 Duravit AG i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 25 listopada 2013 r. przez Duravit AG i in.(Sprawa C-609/13 P)
(2014/C 71/07)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 8 marca 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Duravit AG, Duravit SA, Duravit BeLux SPRL/BVBA (przedstawiciele: Dr. U. Soltész, LL.M. i C. von Köckritz, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszących odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, Sąd naruszył art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, domniemanie niewinności i prawo do rzetelnego procesu (art. 47 i art. 48 ust. 1 w związku z art. 52 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 i 2 EKPC), gdyż odmówił nieograniczonej kontroli zaskarżonej decyzji, o którą wyraźnie wniesiono, przyjął założenie domniemania prawidłowości ustaleń faktycznych i prawnych Komisji i nie skorzystał wystarczająco z przysługującej mu swobody przy ustalaniu grzywny.
Po drugie, Sąd naruszył art. 263 TFUE, prawo skarżących do skutecznego środka prawnego (art. 47 ust. 1 karty) i zasadę równości stron, wykonując w sposób niewystarczający swoja kontrolę legalności i przekraczając jej granice na niekorzyść wnoszących odwołanie.
Po trzecie, Sąd wypaczył treść akt pod wieloma względami w sposób oczywisty i istotny dla rozstrzygnięcia i w następstwie tego naruszył prawo i uznane zasady postępowania dowodowego.
Po czwarte, Sąd dopuścił się błędów proceduralnych i naruszył art. 48 § 2 regulaminu postępowania, prawo skarżących do obrony oraz ich prawo do rzetelnego postępowania i zasadę równości stron, posługując się dowodami niedopuszczalnymi i przedłożonymi po terminie oraz spóźnioną argumentacją Komisji na niekorzyść wnoszących odwołanie i odrzucając niezgodnie z prawem wszystkie wnioski dowodowe wnoszących odwołanie z niewystarczającym uzasadnieniem.
Po piąte, Sąd błędnie zastosował art. 101 TFUE i naruszył swój obowiązek uzasadnienia, stwierdzając, że Komisja słusznie obciążyła wnoszących odwołanie udziałem w jednolitym naruszeniu dotyczącym różnych produktów z zakresu kranów i mocowań, kabin prysznicowych i ceramicznych urządzeń sanitarnych.
Po szóste, Sąd błędnie zastosował art. 101 TFUE, stosując na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE niewłaściwe kryterium do oceny wymiany informacji, przyjmując obowiązek zdystansowania się wnoszących odwołanie od dyskusji podmiotów niekonkurujących i oceniając rzekome "próby porozumień" przy szczególnych okazjach w ramach związków obejmujących wiele produktów jako popełnione naruszenie art. 101 TFUE.
